Eric Vloeimans' Gatecrash

woensdag 28 maart 2007, Muziek Podium Zeeland, Café 't Schuttershof, Middelburg

Eric Vloeimans, trompet;
Jeroen van Vliet, piano, Fender Rhodes;
Gulli Gudmundsson, contrabas, basgitaar;
Jasper van Hulten, drums.

Eric Vloeimans' Gatecrash dwingt stilte af en levert een geboeid publiek op! Superconcert!
Dit keer alleen mijn korte (en misschien onvolledige) notities. Een soort staccato verslag met woorden en weinig zinnen. De plaatjes vertellen de rest, hoop ik.
1. V-Flow (Openingsnummer)
2. Into The Sun (van Gulli Gudmundsson)
3. To Jon (de canadese Jon Hassell/gebruik van harmoniser)
4. Laurine (ongezonde vrouw / begint met groovy solo van Jeroen)
5. Prince of Darkness (gewijd aan Miles Davis)
6. Klif (Gulli)
7. Ravens and Wolfs (?)
8. Remscheid (Masterclass in Remscheid)
9. Picollo David (Jeroen van Vliet)
10. Images of Washinghton is eigenlijk een remake van het nummer Song van de CD Brutto Gusto. Op CD uitgevoerd met/door Fay Lovsky.
11. Hyper is geinspireerd door Erwin Zimmerman, beter bekend als (DJ) Git Hyper.
12. Bonzi (Van klassieke Mercedes met meer dan 200.000 kilometer op de teller naar een lullige Ford Mondeo met een truttig knikhondje voor op de hoedenplank)

Minpuntje: 20 EURO voor een CD (Gatecrashin’) verkocht aan de zaal is te duur (i.p.v. een normale prijs van 15 EURO)! Een beetje bescheidenheid siert de mens.

Voor fotoreportage: klik HIER!

Expositie april 2007

Restaurant Kolkzicht Art & Food
Galerie + kunsthandel Contrast&

Young VIPS-tour

woensdag 21 maart 2007, Muziek Podium Zeeland, Café 't Schuttershof, Middelburg

Franz von Chossy Trio

Franz von Chossy, piano;

Sean Fasciani, bass;

Flin van Hemmen, drums.

WINNAAR DUTCH JAZZ COMPETITION
Het eerste deel van het Young VIPS-tourconcert is voor de winnaar van de eerste prijs van The Dutch Jazz Competition. Het trio brengt werk van hun CD "Awakenings". De virtuoze pianist speelt samen met bassist Sean Fasciani en de in 2004 als beste solist geselecteerde drummer Flin van Hemmen. Als onderdeel van de prijs zijn ze in juli ook in Rotterdam te zien en te horen op het North Sea Jazz Festival 2007.

Harmen Fraanje's "Aneris"
Harmen Fraanje, piano;
Brice Soniano, bass, vocals;
Toma Gouband, drums;
Anton Goudsmit, gitaar.


HOU JE KOP TOCH DICHT, MEVROUW!
Het tweede deel van de Young VIPS-tour bestaat uit een optreden van Harmen Fraanje's Aneris met een gastrol voor Anton Goudsmit. Goudsmit die voor de tweede keer in deze combinatie meespeelt vervangt de aangekondigde klarinetist/saxofonist Michael Moore. Wat mij betreft een zeer waardige vervanging, want ik zie en hoor Anton Goudsmit graag spelen. Het is het laatste nederlandse concert in het kader van deze Young VIPS-tour. De volgende concerten van Harmen Fraanje in een soortgelijke formule (pure improvisatie) staan in Frankrijk gepland. En dan met een (gast)rol van Magic Malik op fluit. Het concert van Aneris bestaat uit één lange improvisatie en begint met enkele piano-akkoorden. Van daaruit begint een muzikale ontdekkingsreis waarvan de route en de bestemming niet bekend zijn (maar vermoedelijk wel ruwweg de aankomsttijd). Bassist Brice Soniano en percussionist/drummer Toma Gouband musiceren op het scherpst van de snede met een ongekende intensiteit. Gouband zittend achter een wat ongewoon ogende drumkit. Hij gebruikt alle middelen om in samenhang met de improvisatie te begeleiden en te sturen. Soniano brengt door middel van zijn zang onverwachte sfeerveranderingen aan. Anton Goudsmit speelt op zijn Gretsch (niet die oude kast uit 1953!) en brengt verfijnde klanknuances. Hij duikt met zijn gitaarspel diep in deze muzikale trip en vult het eerder genoemde duo perfect aan. Ook verrast hij met een vocale inbreng. De dove en irritante dame die het gehele concert luid kwebbelt, ontgaat helaas zijn mooi gezongen boodschap: HOU JE KOP NOU EENS!
Oh ja, en dan is er natuurlijk ook nog Harmen Fraanje. Vreemd genoeg speelt hij deze avond geen hoofdrol. Hij lijkt gegrepen door het intense samenspel van zijn muzikale collega's. En het lukt hem niet om een hoofdrol in de improvisatie te krijgen. Hij zegt hier zelf later over niet zo nodig zijn positie te moeten bewijzen als er afbreukrisico is voor de goed lopende muzikale samenwerking. Ook dat is improvisatie.

Voor fotoreportage: klik HIER.

Eric Ineke JazzXpress

zondag 18 maart 2007, Porgy en Bess, Terneuzen

Eric Ineke, drums;
Jeroen Dijkhuizen, tenorsaxofoon;
Rik Mol, trompet, flügelhorn;
Rob van Bavel, piano;
Marius Beets, bass



Voor fotoreportage: klik HIER.

Marc Ribot’s Ceramic Dog

maandag 12 maart 2007, Muziek Podium Zeeland Café ‘t Schuttershof, Middelburg

Marc Ribot, gitaar, elektronica, vocals;
Shahzad Ismaily, basgitaar, moog, percussie, elektronica, vocals;

Ches Smith, drums, elektronica, vocals.

Marc Ribot is waarschijnlijk het meest bekend geworden in zijn rol van vaste gitarist bij Tom Waits. Hij speelde echter ook met Solomon Burke, Elvis Costello en John Zorn. Zijn werk met zijn Ceramic Dog Trio heeft wellicht de meeste verwantschap met Zorns radicale werken. Ribot zelf omschrijft zijn trio als een free-punk-funk-experimental-psychedelic-post-elektronica power trio. Alle genoemde elementen zijn bij Ceramic Dog aanwezig, maar de omschrijving is te beperkend. De muziek gaat van melodieus en harmonisch via ritmisch en funky naar stevig en opzwepend. En hypnotiserende repetitieve klanken leiden tot energieke geluidssculpturen die soms gepaard gaan met een overvloed aan decibellen. Ceramic Dog is geen project of gelegenheidsformatie, maar een hecht trio dat goed op elkaar ingespeeld is. Zonder duidelijke onderlinge communicatie wordt er geïmproviseerd en geëxperimenteerd. Er wordt gegarandeerd dat het volgende concert niet exact hetzelfde zal zijn. Het expressieve gebruik van de aanwezige elektronica biedt het publiek voldoende kleur en afwisseling om meegesleept te worden in het concert. Basgitarist Shahzad Ismaily bedient zich met zijn lange ranke vingers ook (soms gelijktijdig) van de 32 toetsen tellende Rogue Moog. Dit uit de jaren 80 van de vorige eeuw daterende instrument levert prachtige stuwende basklanken. Drummer Ches Smith zit dominant als een jonge hond achter zijn kit en stuwt de ritmes en kleurt de klanken. Gitaargoochelaar Marc Ribot toont enigszins vermoeid als gevolg van de Europese toernee met veel reizen. De vermoeidheid is echter absoluut niet hoorbaar en de energie spat van zijn gitaarspel af.
“There is a place in the city where all the people want to dance”. Ribot componeerde ook werken voor dansgezelschappen en bij één van de nummers merkt hij op niet beledigd te zijn wanneer mensen gaan dansen. Het concert wordt afgesloten met het nummer “When We Were Freaks” ook van zijn Ceramic Dog CD. De tekst is volgens Ribot van zijn accountant. Een accountant die in de zestiger jaren furore maakt met het anti-oorlogsgedicht “I Sucked The Biggest Dick in Ho Chi Minh City”.

Klik hier voor een volledig fotoverslag van dit energieke en bijzondere concert!

Dit artikel werd ook gepubliceerd op DRAAI OM JE OREN.

Tik Tak CD's Store

Vandaag naar Willemstad geweest om onze muziekcollectie wat uit te breiden. We hadden vorige jaar al een poging gedaan om wat “tumba” aan te schaffen. Dat was op carnavals-maandag (dinsdagochtend vlogen we naar Aruba) en dan zijn net als bij onze Brabo’s en Limbo’s de meeste zaken op Curaçao gesloten; zo ook Tik Tak CD’s Store in de Middenstraat in Willemstad. Tik Tak heeft een mooie collectie met vooral regiogebonden muziek uit het Caribisch gebied. Om te beginnen kochten we de muziek van Festival di Tumba uit 2006. Dat is de muziek die we vorig jaar hoorden bij het Karnaval op de Marcha Grandi op 26 februari 2006. Maar ook het programma van het kindercarnaval (met volwassen muziek) van afgelopen zondag staat al op CD. Ook de muziek van het Festival di Tumba 2007 met titels als “Karnaval Metamorfosis” en “Ikke, ikke, ikke…” en “Laga e tumba kunsumi” levert de carnavalskrakers voor dit jaar en zullen we komende zondag door de straten Otrabanda horen dreunen. Verder lieten we ons bij Tik Tak warm maken voor de Spaanstalige rappers Wisin & Vandel uit Puerto Rico. Ook niet te versmaden: de ook Spaanstalige reggaeton van DJ Rico Suave. En we ontdekten ook een nieuwere CD van “oude bekenden” uit Santiago de Cuba. De formatie Son 14 (son quatorze) oefende destijds in een oud gebouw in Santiago genaamd de ruïne. We zijn daar een paar keer bijgeweest en konden zelfs wat digitale opnames maken. De 14-koppige formatie (met veel blazers) speelt vooral son en salsa. In ieder geval verlieten we de zaak 8 cd’s zwaarder en wat Antilliaanse guldens lichter.

Dit artikel is ook hier gepubliceerd.

Chris Potter Underground Quartet

woensdag 31 januari 2007, CC Luchtbal, Antwerpen
Chris Potter, tenor saxofoon, basklarinet;
Craig Taborn, Fender Rhodes;
Adam Rogers, gitaar;
Nate Smith, drums.

Dit enige concert in België is de afsluiter van de Europese 'Underground' tournee van de 36-jarige Chris Potter.

Sinds zijn afstuderen in 1993 in Manhattan heeft hij met een indrukwekkende rij topmuzikanten en groepen meegespeeld en wordt één van de beste saxofonisten van dit moment genoemd. Zo speelde hij ondermeer met de Mingus Big Band, Paul Motion, Ray Brown, Jim Hall, James Moody, Mike Mainieri en vele anderen. Naast zijn lidmaatschap van de groep van Dave Douglas speelde hij ook met Steve Swallow's Trio. Chris Potter verwierf een ijzeren reputatie als super(side)man door zijn optreden als stersolist in het kwintet van Dave Holland. Sinds 2001 toert hij met zijn eigen formatie.

Chris Potter zegt zelf: “My aesthetic is based in Bird and Lester Young and Sonny [Rollins]. I want my music to have that emotional impact. What I learned from them in terms of phrasing, sound, approach to rhythm will never be outdated. I would like to basically use the same aesthetic sensibility with more contemporary harmonic and rhythmic concepts, being influenced by classical, world music, funk, rock, rap, country, whatever...digesting new ideas, new influences to keep the freshness alive.”

Het concert opent stevig met het titelnummer van zijn in 2006 verschenen CD Underground. Het optreden levert een boeiende afwisseling tussen groovy en hoekige ritmes en bijna altijd een leidende rol voor de tenorsaxofoon. Deze wordt één keer omgeruild tijdens het bijna mystieke en oosters getinte Celestial Nomad voor de prachtig klinkende basklarinet. Kenmerkend in deze bezetting is het ontbreken van een echte bas. Een echt gemis is dat helemaal niet, want de baslijnen worden veelal door de excellent spelende Craig Taborn op de Fender opgevangen. Ook gitarist Adam Rogers speelt vaak een belangrijke rol in de ritme-sectie. Rogers die een halve dag langer in zijn hotel in Parijs is gebleven in verband met ziekte speelt het optreden grotendeels zittend op een stoel. En dat het leven van een muzikant uit veel reizen en hotels bestaat wordt geïllustreerd door Next Best Western, geschreven op de kamer van een minder plezierig hotel.

Dit optreden en daarmee de Europese toernee wordt afgesloten met Billy Strayhorns ballad Lotus Blossom.

Klik hier voor een fotoverslag.

Take Your Clothes Off When You Dance

The Ed Palermo Big Band plays the music of Frank Zappa
De eerste CD van the Ed Palermo Big Band CD tikte ik in 2005 op de kop op een platenbeurs. Ik was onder de indruk van Palermo’s orchestrale interpretaties van de werken van Frank Zappa (geboren op 21 december 1940 in Baltimore, overleden op 4 december 1993 in Los Angeles). De CD dateert van 1996 en is niet meer te verkrijgen. Op deze CD speelden naast de vaste bandleden ook gastmuzikanten als Mike Keneally, Mike Stern, Bob Mintzer en Chris Potter mee.

Ed Palermo is vanaf zijn veertiende helemaal idolaat van Frank Zappa! En inmiddels speelt de in 1954 geboren alt-saxofonist, arrangeur en muzikaal leider met zijn Big Band al bijna 15 jaar uitsluitend arrangementen van zijn held. Zij treden regelmatig op in New York . In 2002 speelden zij op de Zappanale in Duitsland. Gisteren kreeg ik de tweede CD van The Ed Palermo Big Band in huis.

Take Your Clothes Off When You Dance
De tweede CD bevat 8 arrangementen van werken van Zappa. De CD klinkt eigenlijk vowassener dan de eerste en biedt mooie strakke arrangementen. En er is voldoende ruimte voor alle muzikanten om solistisch "hun ding" te doen.
De CD opent met het klassieke RDNZL waarin maar liefst 5 soli (van altsaxofonist Ed Palermo, trombonist Charles Gordon, pianist Bob Quaranta, toetsenist Ted Kooshian en drummer Ray Marchica) zijn opgenomen. De originele versie van het titelnummer van de CD dateert uit de dagen van de Flower Power. De meest oorspronkelijke versie staat op de Zappa-LP We're Only In It For The Money uit 1968. In Palermo's swingende uitvoering krijgt het een prachtige salsa bewerking. Met de titel in gedachten kan ik me er de mogelijke video-beelden bij bedenken. "There will come a time when everybody who is lonely will be free to sing & dance & love......." en het nummer eindigt vervolgens met de tekst ".....there will come a time when you can even take your clothes off when you dance." Het nummer Sleep Dirt is één van mijn favoriete nummers met een hoofdrol voor Phil Chester op sopraansaxofoon. Het levert een meeslepend muziekstuk op met een door het orkest geleverde onderhuidse spanning. In Gumbo Variations Zappaiaanse gitaarsolo van Carl Restivo. In het dubbelarrangement Mom and Dad/Oh No herleeft het tijdperk van de hippies in San Francisco en de generatiekloof: "It's such a drag to have to love a plastic Mom & Dad". De CD met Palermo's bewerkingen voor big band van Zappa is een aanrader voor Zappa- en jazzliefhebbers. De oorspronkelijke muziek van Frank Zappa zelf heeft vreemd genoeg nooit een breed jazzpubliek aangetrokken. Een concert van Frank Zappa tijdens het North Sea Jazz Festival had niet misstaan. Het zal er helaas nooit meer van komen. Maar je kunt altijd Ed Palermo uitnodigen!!

1. RDNZL
2. Take your Clothes Off When You Dance
3. Dwarf Nebula Processional March & Dwarf Nebula
4. Pound For A Brown On The Bus
5. Sleep Dirt
6. Gumbo Variations
7. Mom And Dad/Oh No
8. Moggio

Bezetting:
Paul Adamy: elektrische basgitaar; Bob Quaranta: piano; Ray Marchica: drums; Ted Kooshian: keyboards; Cliff Lyons: alt saxofoon, klarinet; Phil Chester: alt- en sopraan saxofoon, fluit, piccolo; Bill Straub: tenor saxofoon, klarinet; Ben Kono: tenor saxofoon, fluit; Barbara Cifelli: bariton saxofoon; Charles Gordon: trombone; Joe Fiedler: trombone; Matt Ingman: bass trombone; Ronnie Buttacavoli: trompet; John Hines: trumpet; Carl Restivo: zang, gitaar; Ed Palermo: arrangeur, alt saxofoon.

Website Ed Palermo Eddy Westveer

Benjamin Herman Quartet “The Itch”

zondag 21 januari 2007, Porgy en Bess, Terneuzen



Benjamin Herman, altsaxofoon;
Anton Goudsmit, gitaar;
Ernst Glerum, bass;
Joost Kroon, drums.

Het is tweeduizendzeven, geniet van het leven!

Dat is dan ook precies wat er gebeurt op het podium. Er wordt veel plezier gemaakt en dat enthousiasme slaat over op het publiek.
Benjamin Herman speelt met zijn quartet één van de laatste concerten van zijn VPRO/Boy Edgar Prijs Tour. Je zou kunnen zeggen dat de heren muzikanten ondertussen heel goed op elkaar ingespeeld zijn. Een gevoel dat het concert routineus wordt afgewerkt krijg je echter zeker niet mee.
Bandleider, arrangeur, componist, saxofonist Benjamin Herman schotelt een consistente hutspot van diverse muziekstijlen voor. Blues, bop, ballad, avantgarde, improvisaties, foxtrot, ‘cocktailjazz’ worden op natuurlijke manier afgewisseld en leveren een spannend en boeiend programma. De meeste muziek is afkomstig van zijn CD “The Itch”. Een van de eerste nummers heet Arachibutyrophobia. De titel staat synoniem voor de ziekelijke angst dat pindakaas aan je verhemelte blijft kleven. De fobie levert in ieder geval een mooi uptempo nummer op met mooie sax- en drumsoli en een diende rol (als klevende pindakaas?) van bass en gitaar.
Het wondermooi uitgevoerde nummer Left Shoe, Right Shoe is een compositie van Ernst Glerum en laat horen hoe een balad moet klinken. Pianist/bassist Ernst Glerum bespeelt zittend strijkend en plukkend zijn contrabas. Via zijn website kun je overigens een aantal prachtige filmpjes zien waarin de schoonheid van vorm en geluid van zijn instrument tot uiting komt (Woody Exterior , Woody Exterior).

Gretsch uit 1953

Do the roach is een blues geschreven voor guitarist Anton Goudsmit. De zeer beweeglijke Anton Goudsmit heeft op het podium duidelijk fysiek de meeste ruimte nodig. Op sommige momenten lijkt hij zelfs in gedachten boven het podium uit te stijgen als hij de snaren van zijn Gretsch uit 1953 laten gieren en snerpen.

Het stuk M.M., opgedragen aan Misha Mengelberg, biedt ruimte voor improvisatie en overtuigend slagwerk. Met stokken, brushes, handen, voeten en ellebogen bespeelt Joost Kroon alle kanten van het 4-delige drumstel. Een bassdrum, snaredrum, hihat en een crashbekken: meer is er niet nodig!

Would I love you, love you, love you is een serieuze slijper voor op de dansvloer. Voor Benjamin Herman roept het de beelden op van een naar liefde hunkerende Doris Day toen zij dit nummer ooit zong met het orkest van trompettist Harry James. Bij het als toegift afsluitende The Itch deelt de Boy Edgar Prijs winnaar 2006 een recente persoonlijke droomervaring met het publiek. Het nummer wordt opgedragen aan collega Candy Dulfer.

Zie fotoverslag

Joe Lovano Nonet

Zie fotoverslag

vrijdag 10 november 2006, CC Luchtbal, Antwerpen

Joe Lovano, tenor saxofoon, aulochroom;

Ralph Lalama, tenor saxofoon, klarinet;

Steve Slagle, alto saxofoon, fluit;

Gary Smulyan, bariton saxofoon;

Barry Ries, trompet;

Larry Farrell, trombone;

James Weidman, piano;

Dennis Irwin, bass;

Otis Brown III, drums.

Zestien keer negen
Ter promotie van de nieuwe CD Streams of Expression geeft Joe Lovano 16 concerten in Europa met zijn 9-koppige ensemble. Na het Amsterdamse Bimhuis is er een éénmalig Belgisch concert in Cultureel Centrum Luchtbal in Antwerpen. CC Luchtbal is een rookvrij in Oostblokarchitectuur opgetrokken bouwwerk. In de sober ingerichte rookvrije bar van CC Luchtbal worden opvallend veel Duvels geschonken (€ 2,00). De Antwerpse bollekes (De Coninck) worden van het vat gedronken voor de sympathieke prijs van € 1,25. Vijf minuten voor aanvang van het optreden gaan deuren van de concertzaal open. Ondanks de verrassende programmering zijn de jazzconcerten zelden uitverkocht. De zaal biedt plaats aan 450 mensen. Ook deze keer is de zaal niet vol.
Het Joe Lovano Nonet bestaat uit nagenoeg dezelfde muzikanten als die meespelen op de in december 2005 opgenomen Streams of Expression. Alleen drummer Lewis Nash die nu op tour is met Cedar Walton wordt in Europa vervangen door Lovano’s (sinds 1999) vaste drummer Otis Brown III. Pianist James Weidman heeft helaas tijdens de opnames van de CD al de rol overgenomen van de inspirerende John Hicks die dit jaar op 10 mei op 64-jarige leeftijd overleed.

Streams Of Expression
Het openingsnummer Streams begint met een prachtige lyrische solo van Joe Lovano met de zo herkenbare Lovano-loopjes en klankkleur. Het volgende nummer Cool levert prachtige volle arrangementen op wanneer alle riet- en koperblazers samenklinken. Alle muzikanten krijgen ruimte gekregen om te soleren. Vooral altist Steve Stagle en de prachtig scheurende sonore klanken van Gary Smulyan bieden mooie genietmomenten. Het derde nummer is Tadd Damerons On a Misty Night van Lovano’s in 2000 verschenen (nonet) CD 52nd Street Themes. Vervolgens wordt The Birth of the Cool Suite uitgevoerd. De titel leunt wat sterk op de legendarische Miles Davis opnames van eind jaren ’40. Van de oorspronkelijke 12 nummers van Birth Of The Cool werden door de 80-jarige Gunther Schuller voor deze suite alleen Move, Moon Dreams en Boplicity gearrangeerd. Misschien vindt hij nog wat tijd voor een bewerking van de overige 9 nummers? Opmerkelijk detail is misschien ook dat er in de originele bezetting van Miles Davis geen plaats was voor een tenorsaxofonist. Ook op het van 1992 daterende Re-Birth Of The Cool van Gerry Mulligan die ook in 1949 met zijn baritonsax van de partij was ontbreekt de tenor. Het Joe Lovano Nonet voert de Cool Suite met twee tenorsaxofoons uit volgens het boekje.

Aulochroom
In het nummer Big Ben krijgt het concert een extra Belgisch tintje door het gebruik van de aulochroom. De aulochroom is een polyfone chromatische dubbele sopraan saxofoon, waarvan de toetsen apart maar ook samen kunnen worden bediend. De aulochroom is, overigens evenals de saxofoon, in België ontwikkeld. Ongeveer 25 jaar geleden maakte Lovano al kennis met de uit Brussel afkomstige bouwer François Louis en een prototype van het instrument. Sinds 2001 is het instrument echt in productie. In 2003 stond Joe Lovano op het podium van het dakterras tijdens het North Sea Jazz festival samen met de Belgische experimentele jazzrock formatie Aka Moon. Saxofonist Fabrizio Cassol speelde daar aulochroom naast Lovano op de tenor. Lovano heeft het instrument in zijn hart gesloten en blaast er op vol overgave! Het lijkt een moeilijk te bespelen instrument en een paar valse uitschieters storen niet.
Het concert wordt afgesloten met het Tadd Dameron nummer Whatever Possess'd Me eveneens van 52nd Street Themes; misschien wel het mooiste nummer van de avond en goed passend in de traditie van de cool jazz.

Mijn fotoverslag op Draaiomjeoren

Publicatie op Draaiomjeoren

Zie fotoverslag

Randal Corsen Group 'Muzik Antiyano'

Randal Corsen Group ‘Muzik Antiyano’
zondag 1 oktober 2006, Porgy en Bess, Terneuzen

Randal Corsen, piano;

Eric Calmes, bas;

Enrique Firpi, drums;

Martin Verdonk, percussie en

Ulrich de Jesus, gitaar en kwarta.

Jazzclub bestaat 50 jaar

Voor wie jazzclub Porgy en Bess na bijna 50 jaar nog niet kent, lijkt een korte introductie op zijn plaats. Het begon allemaal in 1944 toen Frank Koulen, met de geallieerden Zeeuws-Vlaanderen hielp bevrijden. Hij kwam in Terneuzen, werd verliefd en trouwde met de Terneuzense Vera van den Bruele. In 1957 begon hij een lunchroom; Porgy en Bess was geboren. Al snel werden de taartjes ingewisseld voor bier en veranderde de lunchroom in een smeltkroes van menig muzieksoort, met als stokpaardje de jazzmuziek. Frank, zelf een fervent amateur trompettist, introduceerde de Streetparade , in die tijd nog geheel onbekend in Nederland. Veel nationale en internationale jazznamen, echt te veel om op te noemen, stonden de afgelopen 50 jaar op het podium. De website www.porgyenbess.nl geeft een heel aardig beeld. Inmiddels wordt de Stichting Porgy en Bess gerund door een veertigtal actieve bestuursleden en vrijwilligers, die samen voor de administratie, programmering, communicatie, techniek en niet te vergeten de bar zorgen! De doorgaans erg trouwe en jazzminnende bezoekers bestaat uit een mix van Nederlanders en Vlamingen. In april 2007 wordt met een rijke programmering het 50-jarig jubileum gevierd.

Randal Corsen is Artist in Residence

In concertseizoen 2005/2006 was jazzgitarist Jesse van Ruller Artist in Residence en verzorgde drie verrassende concerten met drie verschillende bezettingen in Terneuzen. Het seizoen 2006/2007 is het de eer aan de in 1972 op Curaçao geboren pianist, componist en arrangeur Randal Corsen om drie optredens in te vullen als Artist in Residence. Randal Corsen studeerde aan het Fontys Conservatorium in Tilburg, waar hij in 1997 cum laude afstudeerde en waar hij naast het Amsterdams Conservatorium op dit moment ook doceert. Overigens geeft hij nog regelmatig concerten op de Nederlandse Antillen en Aruba, zoals vorig jaar samen met Tania Kross bij het bezoek van Koningin Beatrix.
Met dezelfde bezetting als op het North Sea Jazz Festival in 2005 brengt Randal Corsen in Porgy en Bess een mix ten gehoor van tumbas, danzas, walsen en polkas en dat alles vermengd met latin-jazz invloeden. Hij put hierbij uit de klassieke, Latijns-Amerikaanse en niet te vergeten Antilliaanse muziek. Voor de muziek van de Antillen haalt hij zijn inspiratie rechtstreeks uit traditie, folklore, en familierepertoire waarbij het werk van betovergrootvader Joseph Sickman Corsen jazzy en swingend is gearrangeerd en uitgevoerd. Wie kan dit werk beter uitvoeren dan een groep muzikanten met Caribische en Latijns-Amerikaanse roots. Curaçao blijkt het geboorte-eiland te zijn van 4 van de 5 muzikanten; drummer Enrique Firpi is geboren in Urugay. Randal legt met dit eerste optreden in deze serie de lat hoog voor de nog komende twee optredens.

Solo, duet, trio, kwartet en kwintet

Het concert werd geopend met een duet tussen piano en de kwarta, de typische viersnarig gitaar die wordt bespeeld door Randals jeugdvriend Ulrich de Jesus. Randal memoreerde een kleine jeugdzonde toen zij samen muziek speelden van de hardrock groep Poison. In het door beide heren uitgevoerde Maria Cecilia was daar niets meer van te herkennen. Later in Porto Marie werd de kwarta omgeruild voor de gitaar. Gedurende het gehele concert werd in verschillende bezettingen gespeeld. Van solo, de openingsnummers van de tweede set Simpatia, en E Mariposa tot het volledige kwintet. Het nummer A Quiet Place werd als trio uitgevoerd. En composities als Evolushon, het titelnummer van Randals Edison Jazz Award winnende CD, Un Sunchi (een kusje) en Tambu werden zonder Ulrich de Jesus als kwartet ten gehore gebracht. Het kwintet sloot het middagconcert af met het ritmisch en creatief uitgevoerde Porto Marie, vernoemd naar een Curaçaos strand, Un Poco Loco van Bud Powell èn de op de Antillen overbekende en populaire tumba Dalia.

Kortom een waardig begin van de Randal Corsen trilogie. De verwachtingen voor het volgende deel op 10 februari 2007 zijn hoog gespannen.

Zie fotoverslag