Met Yvonne Walter op zolder

zaterdag 29 maart 2008, huis De Fortune, Elversele

Anne Wolf, piano;
Theo de Jong, basgitaar;
Yvonne Walter, zang.

YWAKO vzw werd in 2003 opgericht ten behoeve van de productie Gezien, gezegd & gezongen, met jazzangeres Yvonne Walter en de actrices Antje De Boeck en Els Dottermans. Deze productie werd met veel succes gebracht in culturele centra in Vlaanderen.

Sinds 2004 is de vereniging YWAKO de inrichter van het jaarlijkse “Mellow Time Music Festival” in Elversele, Oost Vlaanderen. Het buitenfestival zal dit jaar op zondag 31 augustus plaatsvinden. Vanaf najaar 2007 word er maandelijkse MELLOWTIME ZOLDERCONCERTEN georganiseerd, elke laatste zaterdag van de maand.
En dat dit soort kleinschalige concerten (in de intieme feestzaal op zolder van Huis De Fortune staan ca. 40 stoelen) niet aan kwaliteit hoeven in te boeten, blijkt wel. We zijn hier voor het eerst. Buiten in het rustige Elversele staan op de stoep twee vuurpotten te branden. Het aandachtige publiek komt uit de buurt, maar ook uit Oostende en Antwerpen. Geluid, licht en podium zijn dik in orde. Een mooie piano staat op het verlanglijstje!
Vanavond brengt het Yvonne Walter Trio latin jazz. Ik denk dat Yvonne Walter verder geen introductie behoeft.
De (nu 6 maanden zwangere) Anne Wolf begon als 9-jarige met pianolessen en volgde een opleiding muziek theorie aan het Conservatorium van Brussel. Daarna begint ze actief te musiceren en volgt ondertussen aan hetzelfde Conservatorium een opleiding Jazz, die ze na 4 jaar succesvol afrondt. In 2002 wint ze de DJANGO D'OR award en in 2006 wint ze de SABAM compositie wedstrijd met haar "moon at noon".
Dan over Theo de Jong. Toots noemde Theo de Jong tijdens een concert op 10 januari 1981 de Johan Cruyff onder de Nederlandse bassisten, terwijl tussen de coulissen Jaco Pastorius (door Toots aangekondigd als de Pele van de bassisten) stond te kijken. Tijdens dat concert speelde De Jong zelfs de legendarische Jaco Pastorius letterlijk ongeveer van het podium af. Theo de Jong werd eerder bekend door met Kayak en Ekseption te toeren en op te nemen. Inmiddels doceert hij al jaren aan de conservatoria van Amsterdam en Utrecht. Vanavond speelt Theo een 5-snarige akoestische basgitaar.
Alle ingrediënten voor een heerlijk avondje muziek zijn aanwezig. Met de klanken van "The Girl from Ipanema" nog in ons hoofd rijden wij door het Vlaamse land huiswaarts.

VOLGENDE CONCERTEN:
- ZATERDAG 26 APRIL 21.00 uur
BART & BART
Bart Quartier (vibrafoon) & Bart van Caenegem (Fender Rhodes)
- ZATERDAG 24 MEI 21.00 uur
RONY & HENDRIK
Rony Verbiest (bandoneon en baritonsax) & Hendrik Pellens (alt- en sopraansax)

Een fotoverslag van dit concert vind je HIER.

Gustavo Toker in zomertijd

zondag 30 maart 2008, Stadsschouwburg Middelburg

The Art of Duo; Tango y Milonga
Gustavo Toker, bandoneon
José Lopretti, piano

Middelburg heeft een traditie gekend van jazzconcerten op zondagmiddag in de foyer van de Stadsschouwburg. Dat was toen Gerard Peijs daar nog in levende lijve aanwezig was. Voor de bezoekers gaf dat een gevoel van intimiteit, maar juist ook van de mogelijkheid tot interactie. Kennelijk wil men die traditie weer nieuw leven in blazen. Maar waar het aan lag bij Gustavo Toker weet ik niet. Misschien was hij gevoelig voor de nieuw ingezette zomertijd. Misschien had hij gewoon zijn dag, week, maand of jaar niet. Hij vond het in ieder geval geen eer om in de foyer te spelen! En in de pauze en na afloop verdween hij direct naar de kleedkamer.

Natuurlijk is de uit Buenos Aires afkomstige Toker professional genoeg om op het scherp van de snede alle kleuren van het muzikale palet tot zijn recht te laten komen. Hij brengt samen met de uit Urugay afkomstige José Lopretti (deze zag ik eerder bij Izaline Calister) een fraaie bloemlezing uit de geschiedenis van de tango en de milonga. Ofschoon Toker sinds 1992 in Nederland verblijft, is hij kennelijk ook nog niet zo ingeburgerd. Hij kan zich niet voldoende uitdrukken in het Nederlands en geeft zijn toelichtingen in het Engels. Er wordt werk gebracht van de grote Argentijnse componisten en uiteraard ook eigen werk. Astor Piazzolla ontbreekt niet èn ook het door Carel Kraayenhof in Nederland op de kaart gezette Adiós Nonino wordt op een geweldige manier vertolkt. Ik zag geen tranen.

HIER een fotoserie van dit concert

Westerschelde Big Band

vrijdag 28 maart 2008, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Westerschelde Big Band
Muzikale leiding - Clement van Hove
Tenor sax - Cees de Vos, Luc Lambrechts.
Alt sax - Maarten de Vos, Michel van Hecke
Bariton sax - Walter Maas
Trompet - Fred van der Meiren, Bram Salomé, Veronique Andriessen, Robert Verelst, Koen Minnaert
Trombone - Hans de Doelder, Jacky Jurriëns, Oscar van Hecke, Rose-Mary Goossen, Arjen Bijleveld
Bastrombone - Peter Boon
Slagwerk - Wim Vervaeck
Basgitaar - Bert van Daele
Piano - Gerard van de Langkruis
Percussie - Willem Jan van Langevelde
Zang - Gisela Hermus
Gitaar - Tonnie Krijger
gast Bariton Sax - Jan Menu

De Westerschelde Big Band hield voor de vijftiende keer zijn jaarlijkse concert in jazzclub Porgy & Bess in Terneuzen. Zij werden deze keer bijgestaan door saxofonist Jan Menu. De Westerschelde Big Band heeft zijn wortels in Terneuzen, maar herbergt twintig muzikanten uit Zeeuws-Vlaanderen en Vlaanderen. Het concert in Porgy & Bess mag met gastmuzikant Jan Menu als een generale repetitie worden beschouwd voor Scheldejazz. Zij staan op zaterdag 17 mei om 17.00 uur op het hoofdpodium op de markt.
De Jamaicaanse ianist Monty Alexander zal dit festival op donderdag 15 mei openen met een concert op het podium van Porgy & Bess.

Klik HIER voor een fotoverslag

Quiet Nights of Quiet Stars door Natascha Roth

woensdag 26 maart 2008, Café Hopper, Antwerpen

Natasha Roth, zang;
Peter Hertmans, gitaar;
Ivan Paduart, piano;
Jean-Louis Rassinfosse, bas;
Mimi Verderame, drums;
Jack van Poll, gastpianist.

Natascha Roth is een jazzzangeres die veel heeft bijgedragen aan de Zuidafrikaanse jazzscene. Ze doceerde aan de Universiteit van Kaapstad. In Kaapstad leerde ze natuurlijk ook pianist Jack van Poll kennen. Kortgeleden nog zong ze op het Melodi International Jazz Festival 2007 in Zuid-Afrika samen met het legendarische Zulu Vocal Trio Mahotella Queens, 4 keer SAMA prijswinnaar Simphiwe Dana en R&B ster Lira, de in Nederland woonachtige Cubaanse pianist Ramón Valle en jazzlegende Pharao Sanders.
In Amerika trad ze op samen met zangeres Jeanie Bryson (dochter van Dizzy Gillespie).

Natascha is de dochter van de Duitse politiek journalist Thomas Roth (vroeger hoofd van de Duitse TV in Johannesburg, later hoofd ARD Haupstadt Studio Berlin en nu hoofdcorrespondent voor de Duitse TV in Moskou.

Opgegroeid in Duitsland werd Natascha als tiener ontdekt door Stephan Barbarino en trad op in zijn productie van Staatstheater Stuttgart van Bertolt Brecht's "Baal". Later studeerde Natascha aan het Max Reinhardt Seminar in Wenen en voltooide een Masters Degree in Jazz Vocals aan de Universiteit van Graz met Jazzvocalisten Mark Murphy, Andy Bey, Jay Clayton, Sheila Jordan en Michele Hendricks.

Natascha is een wereldmuzikant die zich niet laat vangen binnen hokjes. Ze zingt in verschillende talen van Portugees tot Engels en Afrikaanse talen als Xhosa, Zulu, Pedi and Swahili. Vanavond in Hopper haar première van haar nieuwe programma met uitsluitend jazz en uitstapjes naar Latin. Haar openingsnummer is Life As It Is van pianist Ivan Paduart en haar afsluiter is Jobim's Corcovado. Het zwoele Quiet Nights of Quiet Stars past eigenlijk het best bij haar stem èn haar verschijning. Tussendoor nummers van Cole Porter (So in love), Chick Corea (?), Frank Sinatra en anderen. Natuurlijk speelde Jack van Poll (die al de hele avond geduldig zat te wachten) de laatste twee nummers Time after Time en Corcovado.

Klik HIER voor een fotoverslag

Sjony en Bep

of te wel Frank Groothof's bewerking van George Gerswin's Porgy & Bess
vrijdag 21 maart 2008, Stadsschouwburg, Middelburg

Met o.m. Frank Groothof, Marzieh Reyhani, Susanne Roos (zang), Jan Menu (baritonsaxofoon), Maarten van der Grinten (gitaar), Jan Voogd (contrabas).

Theatermaker Frank Groothof bewerkte al eerder grote-mensen-stukken (van Grieg, Prokofiev, Tchaikovsky en Stravinsky) om tot familievoorstellingen. Hij maakt opera's leuk voor kinderen vanaf 7 jaar èn hun ouders.

De thema's en emoties in de voorstelling van Porgy en Bess over liefde, verdriet, wanhoop en eenzaamheid zijn van alle tijden en grijpen je ook nu nog naar de strot. Ik zag de voorstelling eerder op 28 april 2007 in Terneuzen (zie fotoverslag) en zag dat er toch wel wat ingrepen waren gedaan. Een gewelddadige verkrachtingsscène wordt op een imaginaire wijze ingevuld en wat meer aan de verbeelding overgelaten. En ook zijn enkele rollen wat herschikt. Bassist Jan Voogd speelde in een eerdere uitvoering wellicht de rol van slechterik wat te levensecht en boezemde kinderen bij opkomst al angst in. Frank Groothof speelt nu de rollen van Porgy, Sportin'Life, Crown en schoonmaker Sjony natuurlijk. Zijn tegenrol van de mooie Bess (en schoonmaakster Bep) wordt glansrijk vertolkd door Marzieh Reyhani. Terwijl Suzanne Roos de rol van Maria zingt en speelt.

De belangrijkste wijziging voor het verhaal is aangebracht na de try-out in het slot. Geen open eind meer met een mogelijk nare afloop, maar een happy end!

Zie HIER het fotoverslag.

Van 3 april t/m 12 mei staat de oorspronkelijke authentieke versie van George Gershwin’s meesterwerk Porgy and Bess in de originele Amerikaanse versie met een volledig Amerikaanse cast in het Koninklijk Theater Carré. Aan deze cast werken ca. 130 mensen.

Der Rote Bereich aus Berlin

woensdag 19 maart 2008, MuziekPodium Zeeland, Jazzcafé 't Schuttershof, Middelburg

Frank Möbus - guitar;

Rudi Mahall - bass clarinet;

Olivier Steidle - drums.

Op 8 juli 2005 kocht ik op advies van gitarist Anton Goudsmit de CD "Live in Montreux" van Der Rote Bereich. De CD werd opgenomen 9 juli 2001 en uitgebracht in 2004 op het ACT label.

Sindsdien heb ik ze niet gezien en gehoord. Dat kan ook wel kloppen, want heel veel treden ze niet op in Nederland. Zelf zeggen ze zo weinig op te treden dat ze zelfs hun eigen nummers niet kennen. Deze jongens komen aardig onorthodox en een beetje vreemd over. Lekker vreemd! Soms wordt een nummer aangekondigd en zeggen ze vooraf dat ze nog niet weten of ze het nummer helemaal gaan spelen. Een andere keer houdt een nummer (en dan onaangekondigd) gewoon voor het gevoel zomaar halverwege op. Dat vinden ze ook jazzimprovisatie. Der Rote Bereich bestaat inmiddels meer dan 10 jaar (alleen Olivier Steidle is in de plaats gekomen van John Schröder) en zetten een hecht geluid neer. Rudi Mahall beheerst zijn basklarinet bijzonder wel en het samenspel met gitaarkunstenaar Frank Möbus levert verse vernieuwende klankarchitectuur op. Slagwerker Olivier Steidle zet de ritmische kaders hard en strak neer en doet me wat denken aan drummer Jim Black (waarvan ik achteraf lees dat deze ook met Möbus samenwerkt). Der Rote Bereich is jazz-boom (zo noemen ze zelf hun stijl) door Duitsers met humor.

Foto's van dit concert vind je HIER.

Walter Norris te gast

zondag 16 maart, Jazzclub Porgy & Bess Terneuzen

Walter Norris, piano;
Hein Van de Geyn, bass.

In de serie met Hein Van de Geyn als 'artist in residence' de laatste gast.

Walter Norris
Walter Norris werd geboren op 27 december 1931 in Little Rock, Arkansas. Vanaf zijn vierde heeft hij klassieke pianolessen gehad. Vanaf zijn 23ste werkzaam als professioneel muzikant bij Howard William, Bitsy Mullin en Mose Allison. Vanaf augustus 1950 ging voor de U.S. Air Force naar Japan en Korea. Vanaf zomer '52 tot 1960 heeft hij met grote namen gespeeld als Stan Getz, Dexter Gordon, Johnny Griffin, Zoot Sims, Herb Geller, Cahrlie Mariano, Ornette Coleman, Don Cherry en meer. Daarna is hij naar New York getrokken waar hij van '63 tot 1970 pianist en uiteindelijk muzikaal directeur van de New York Playboy Club was. Ondertussen ging hij zich op de Manhattan School of Music verder bekwamen. Daarna wat jaren free-lancen en lesgeven en op toer met Thad Jones-Mel Lewis Jazz Orchestra, duo met Red Mitchell, in quartet met Dexter Gordon en kwintet met Red Rodney-Zoot Sims alvorens terug te keren naar New York City in september 1976. Daar werd hij lid van het kwintet van Charles Mingus.
In januari 1977 kwam Europa in beeld. Hij tekende een 5-jarig contract bij de Sender Freies Berlin Radio Orchestra. En hij werd gastdocent bij de Hochschule der Künste voor Piano-improvisatie van 1984 tot 1994. En na 1995 is het niet stil geworden. Er kwam een film "The Life and Work of Walter Norris" uit; hij toerde in Japan; er kwam een autobiografie "In Search of Musical Perfection" plus in 2005 een lesmethodeboek "Essentials for Pianist Improvisers".
In 2007 ontmoette hij (bij toeval?) Hanna en Hans Zuiderbaan uit Terneuzen. En in 2008 staat hij met Hein Van de Geyn op het podium van jazzclub Porgy en Bess in Terneuzen.

Foto's van dit concert vind je HIER.

Roy Hargrove Nights @ Porgy & Bess

vrijdag 7 maart 2008, Jazzclub Porgy & Bess Terneuzen
zaterdag 8 maart 2008, Jazzclub Porgy & Bess Terneuzen

Roy Hargrove, trompet en flügelhorn;
Justin Robinson, altsax;
Gerald Clayton, piano;
Ramón Valle, piano (gast op vrijdag in laatste nummer) Danton Boller, bas;
Montez Coleman, drums.

Roy Hargrove was al eerder in Porgy & Bess. Ben eerlijk gezegd de tel wat kwijt geraakt. Zal inmiddels zo rond de 15 keer zijn. De eerste keer was hij nog een onbekende jongeling. Inmiddels is hij richting de veertig en heeft hij nog steeds dat bijna kinderlijke enthousiasme. Hij leeft voor zijn muziek. Op het podium lijkt hij bijna in trance. En naast of achter het podium is hij een ander mens.
Inmiddels kan hij met dit kwintet lezen en schrijven. En de bezetting is van wereldklasse. Eigenlijk wordt het eens tijd dat er iets van op CD verschijnt.
En dit voorjaar gaat dat ook gebeuren. Sterker nog: de opnames zijn gereed en ik heb de CD (op een kaal schijfje zonder label en zonder bijbehorend doosje met tekst) al gehoord (26-3). Een zeer gevariëerde plaat met hard bop, ballads en zelfs soulmusic! De CD is een goede weergave van het concert zoals gegeven op vrijdagavond. En Roy is op zijn best in de besloten en warme sfeer van Porgy & Bess. Het kwintet speelt twee sets zonder veel onderbrekingen als een trein waarbij nooit het gevoel van 'automatische piloot' ontstaat. Die indruk wordt het tweede concert op zaterdag bevestigd. Het gespeelde repertoire verschilt vanaf het eerste nummer en ook de volgorde is anders. Geen straf om twee concerten van Roy Hargrove bij te moeten wonen!

Meer foto's?
Concert 1
Concert 2

Italiaanse avond in het bimhuis

woensdag 27 februari 2008, bimhuis, Amsterdam

Vinicio Capossela, zang, piano, gitaar, ukelele, handpiano, fietsbel;

Glauco Zuppiroli, bas;

Alessandro Stefana, gitaar, banjo;

Eusebio Martinelli, trompet, trombone, tuba;

Vincenzo Vasi, theremin, marimba, samplers;

Massimiliano Sorrentini, drums.

Vinicio Capossela is wereldberoemd in Italië. En sinds hij de wereld lijkt te veroveren, wordt hij vaak vergeleken met Tom Waits. Ik kan me daar voor wat betreft de muzikale bezetting en de teksten (die ik helaas niet kan verstaan) wel wat bij voorstellen. Vinicio is extravert en op het podium is hij een acteur en probeert hij zijn publiek in te palmen en geheel voor zich te winnen. En of dat nu Nederlands publiek is ("dit is pas het begin") of Italiaans. Hij komt heel sympathiek over. Naar schatting meer dan 80% in het bimhuis was van Italiaanse oorsprong. De entertainer bekoort met zijn muziek en zijn theatrale kostuums, maskers en hoofddeksels. Zelfs de rozen en rozenblaadjes voor het publiek ontbreken niet. Van ontroerende ballades tot en met carnavaleske meestampers behoren tot zijn repertoire. Alle elementen bij elkaar plus de soms minder alledaagse instrumenten creëren soms een sfeer van circusentertainment. Klanken van tuba, trompet, banjo, handpiano, fietsbel en niet te vergeten de zingende-zaag-klanken van de theremin vermengen zich met de zang van de 42 jaar geleden in Hannover geboren Italiaanse troubadour. Een toegift is onvermijdelijk!

Meer foto's van dit concert vind je HIER.

Pol's Pace for Jazz

zondag 24 februari 2008, Pol's Place for jazz, Bergen op Zoom

Bert van den Brink, piano;
Frans van Geest, bas;
Jasper van Hulten, drums.

In het weekend word ik meestal getrakteerd op één van Bert's Bytes. Dat zijn muzikale piano-improvisaties, waar ik wekelijks per e-mail op wordt geattendeerd. Ik noem het altijd "verse" muziek. Via de website van Bert Van den Brink kun je dit wekelijkse miniconcert beluisteren. Er staan ook 51 oude edities om terug te luisteren. En via Bert's agenda kom ik bij Pol's Place for Jazz terecht. Pol's Place is in de Don Camillo Bar in Bergen op Zoom. En in die volgepakte tent speelt het Bert van den Brink Trio met Frans van Geest op bas en Jasper van Hulten op slagwerk en Bert zelf op een buffetpiano. Ik schat dat er maximaal 75 personen binnen kunnen en dan sta je met je armen gestrekt langs het lichaam en kun je niet omvallen. Maar ondanks de wat krappe en (tot 1 juli!!!) rokerige lokatie wordt er uitstekend gemusiceerd.

En Pol's Place heeft een uitstekende programmering voor het komende jaar met maandelijks een optreden gepland. Zoals Sensual, The Eric Ineke JazzXpress, Kim, Lolita Durango, Bart Lust Quintet en in december afsluitend met Mona Lisa Overdrive. Ofschoon ik me afvraag hoe een kwintet met een trombone er goed in past, is de entree gratis. En het publiek wordt tijdens het concert door middel van bordjes er op gewezen stil te zijn. Biertje er bij en focus op de muziek!

Meer foto's van dit concert vind je HIER.

John Marshall Ferdinand Povel European Quintet

zondag 17 februari 2008, Jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen.

John Marshall, trompet;

Ferdinand Povel, tenor saxofoon;

Rob van Bavel, piano;

Frans van Geest, bas;

Hans Dekker, drums.

John Marshall vormt met zijn 45 jaar trompet-ervaring één van de belangrijkste pijlers van het European Quintet. De in New York geboren Marshall woont sinds 1992 in Keulen en is solotrompettist in de WDR Big Band. Samen met de 61-jarige tenorsaxofonist spelen zij vanaf die tijd regelmatig in Europa samen. Dat het kwintet niet dagelijks samen speelt, blijkt wel uit het gegoochel met de aanwezige bladmuziek en soms de verwarring over de te spelen toonsoort. Maar als ze spelen, vliegen de vonken er af. Het publiek wordt getrakteerd op twee sets met bop uit de eredivisie en een uitgelezen niet alledaags repertoire. Nummers als Kenny Dorham's Una Mas, zijn eigen door Henk Meugeert voor het Jazzorchestra of the Concertgebouw bewerkte Frisky en Marshall Arts van Rob van Bavel spatten van het podium. De geest van Dizzy Gillespie waart deze middag veelvuldig rond in de vorm van That's Earl Brother, Two Bass Hit en Con Alma (als toegift). Verrassende vocale talenten werden met Little Girl ten gehore gebracht.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

We want Mo(o)re!

woensdag 13 februari 2008, MuziekPodium Zeeland, Jazzcafé 't Schuttershof, Middelburg

Michael Moore, klarinet, basklarinet en altsaxofoon;
Eric Vloeimans, trompet;
Marc van Roon, piano;
Paul Berner, bas;
Owen Hart jr., drums.

Michael Moore volgens het World Wide Jazz Web:
Michael Moore kreeg klarinetlessen van zijn vader. Op z'n zeventiende speelde hij 's avonds in plaatselijke clubs. In Boston studeerde hij aan het New England Conservatory. Als lid van het orkest van de theatergroep The Salt Lake Mime Troupe speelde hij in Europa, waar hij rond 1977 bleef hangen. Hij speelde op straat, alleen, en met zijn broer Gregg op trombone en slagwerker Michael Vatcher, beide eveneens afkomstig uit The Salt Lake Mime Troupe. Daarnaast speelde hij met Gijs Hendriks, Misha Mengelberg en Guus Janssen en schreef muziek voor dans en theater.
In 1986 kreeg hij de Boy Edgar prijs voor zijn bijdrage aan de Nederlandse jazz en geimproviseerde muziek. Hij maakt tegenwoordig deel uit van het Maarten Altena Ensemble, het Guus Janssen Orkest en het ICP Orkest. Daarnaast speelt hij frisse neo-bop in Jasper Bloms Zut Alors! en kamerachtige muziek met Ernst Reijseger en Han Bennink in Trio Clusone en in een trio met Tobias Delius en Wolter Wierbos. Hij speelt verder in Available Jelly, in het Nederlands/New Yorkse gezelschap the Persons en leidt een eigen kwartet.

"Michael Moore, die popsongs als Neil Hefti's 'Girltalk' logisch aan een Herbie Nichols thema koppelt, liet zijn altsax zingen als een kanarie in een kooitje (spatzuiver en toch een beetje treurig), maar demonstreerde ook hoe je zonder mondstuk mooi schor op een klarinet kunt toeteren." (Erik van den Berg in De Volkskrant)

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert

Yvonne Walter & Friends

zondag 27 januari 2008, Café Hopper, Antwerpen


Yvonne Walter, zang;
Rony Verbiest, bandoneon, baritonsax;
Hans van Oost, gitaar;
Mary Hehuat, bas.

Van het één komt soms het ander. De week ervoor trof ik Yvonne Walter aan de bar van jazzcafé Porgy en Bess in Terneuzen. Daar speelde op dat moment Rony Verbiest samen met Hein Van de Gein (zie hiervoor). Zij attendeerde me op het concert in Hopper. En zo belandde ik in de intieme sfeer van dit Belgische jazzcafé van het eerste uur. Hopper heeft reeds een jarenlange traditie van concerten en Yvonne Walter is er een regelmatige gast.

Achter mijn bolleke viel er te genieten van een goed op elkaar ingespeeld kwartet. Die een greep uit het American Songbook ten gehore brachten. Gitarist Hans van Oost had de ondankbare taak de rol van (zijn vroegere docent) Paolo Radoni over te nemen. Radoni overleed op 21 december op 58-jarige leeftijd. Van Oost toonde zich een waardig vervanger. Ik ben een absolute fan van de helaas in Nederland nauwelijks bekende Rony Verbiest. Deze speelt op zowel bandoneon als baritonsax zeer gepassioneerd en zichtbaar vanuit zijn hart.


Voor wie ook eens kennis wil maken met het bruisende jazzhart van Antwerpen kan ik aanbevelen de agenda eens te checken. Hopper programmeert meestal 3 concerten in de week! Zondagmiddag en maandagavond met "gratis inkom" èn woensdagavond.


Klik voor meer foto's van Yvonne Walter & Friends: HIER!

Nieuwjaarsexperiment

zondag 20 januari 2008, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Hein Van de Geyn, bas;
Rony Verbiest, bandoneon;
Cyrille Carreon, stem.
Bij het eerste concert in het jaar in Porgy en Bess wordt de bezoeker bij binnenkomst traditiegetrouw verwelkomt met een glas mousserende wijn. De datum van dit zogenaamde nieuwjaarsconcert wordt meestal bepaald door de beschikbaarheid van muzikanten en het toeval. Om een idee te krijgen over de laatste tien jaar:

21 januari 2007 Benjamin Herman Quartet "The Itch"

22 januari 2006 Two Portraits of Chet Baker

9 januari 2005 Rony Verbiest en Antje de Boeck

18 januari 2004 Randal Corsen Trio met Izaline Calister

15 januari 2003 Rob van Kreeveld Quartet

13 januari 2002 Michiel Borstlap, Jesse van Ruller en Hans Teeuwen

14 januari 2001 Nicholas Payton Quintet

16 januari 2000 Jazzorchestra of the Concertgebouw

10 januari 1999 Roy Hargrove Sextet

11 januari 1998 Brussels Jazz Orchestra

Dit jaar dus voor de tweede keer in deze reeks Rony Verbiest. Deze multi-instrumentalist speelt tijdens dit concert uitsluitend de bandoneon. Verbiest is ook virtuoos op zoals ze in Vlaanderen wel populair plegen te zeggen d'n trekzak (accordeon) en d'n toeter (hij speelt baritonsax en studeerde o.m. bij Johnny Griffin).

Deze middag is Rony Verbiest en Cyrille Carreon te gast van artist in residence Hein Van de Geyn. En je zou het een experiment kunnen noemen. Van de Geyn en Verbiest speelden nooit eerder samen en hadden op afstand wel stille bewondering voor elkaar. En met weinig meer gemeenschappelijke bagage wordt dit concert begonnen. Gelukkig hebben beide heren genoeg ervaring om het samen voor het publiek aantrekkelijk en verrassend te houden. Er worden drie sets gebracht. In de eerste set draagt Cyrille Carreon engelstalige gedichten voor. Na een half uur eindigt de eerste set en tijdens de tweede set blijft Cyrille Carreon achter in de kleedkamer. In de derde set ging haar voordracht over in zang. Helaas ontstond halverwege de deze set een technisch mankement aan de bandoneon en lukte het Verbiest niet om zijn apparaat te fixen. Het concert eindigde met Van de Geyn aan de vleugel met aan zijn zijde een zingende Cyrille.

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Hein Van de Geyn nodigt uit....

Hein Van de Geyn nodigt uit Rony Verbiest & Cyrille Carreon

,,Ik hoor hier vaak de muziek van Rony na afloop van een concert. Hier in Porgy en Bess wordt zijn muziek heel vaak gedraaid. En het doet me elke keer veel. Nu ik Artist in Residence ben in Porgy en Bess, heb ik besloten om samen met Rony een concert te doen.’’

Hein Van de Geyn vertelt dit kort na het geweldige concert dat hij heeft gegeven met Bert van den Brink en Hans van Oosterhout, onderdeel van de tournee die Bert maakt als winnaar van de Boy Edgar Prijs.
En daar klinkt inderdaad op die zondag de 9e december Rony Verbiest uit de luidsprekers. Tot volle tevredenheid ook van Bert van den Brink, die bij de eerste tonen al de accordeon van het Belgische fenomeen herkent.

Het optreden van Hein en Rony wordt het nieuwjaarsconcert op zondag 20 januari. Rony voornamelijk op bandoneon, Hein natuurlijk op zijn mooie bas. En er komt iets nieuws bij in de persoon van Cyrille Carreon. Zij staat als story teller op het affiche.
Hein is heel enthousiast over haar. ,,Ze is een heel inspirerende dame, die naast dat ze prachtig zingt geweldig teksten verwoordt... Ik heb een paar teksten, zij heeft een aantal prachtige, pakkende teksten. Het lijkt me te gek als we deze ‘poetry’-lijn een plaats geven naast en tijdens de muziek in Porgy en Bess.''

Hein heeft het nieuwjaarsconcert een keer doorgenomen met Rony. ,,We zijn in Antwerpen thuis bij hem geweest. Cyrille was ook mee. En we zitten op een zelfde lijn. Ik wil mijn spel een extra dimensie geven, nu met Cyrille erbij, nieuwe dingen doen. Rony is diezelfde weg ingegaan door samen met zijn vrouw, actrice en zangeres Antje de Boeck, te spelen. Opvallend hè. En dat concert op 20 januari... Dat wordt heel bijzonder. Dat beloof ik.''

Artist in Residence betekent dat je meer keren in een seizoen optreedt. En dus komt Hein op zondag 16 maart nog een keer. Dit keer in duo met de Amerikaanse pianist Walter Norris. ,,Een fenomeen'', zegt Hein. ,,Hans Zuiderbaan heeft me op hem gewezen. En ik heb 'm ooit eens zien spelen met Michael Brecker, ergens in de jaren zeventig, geloof ik. Ik was Walter Norris helemaal vergeten. Maar dat is een echte meester."
De Amerikaan treedt weinig op. Hij is selectief. Net als enkele andere grootheden heeft hij zich in Duitsland gevestigd toen hij bij een van de grote omroeporkesten kon spelen. Zijn uitvalsbasis werd Berlijn.
Walter Norris is een grote onbekende bij het grote publiek, maar bekend bij de liefhebbers. Een zo'n liefhebber vond het leven van de pianist zo opmerkelijk dat hij een film maakt over hem. En die komt volgend jaar uit (www.walternorrisfilm.com).

Maar wie tot die tijd niet wil wachten. Deze legende, die klassieke muziek verweeft met jazz, is dus met Hein Van de Geyn in Porgy en Bess op zondag 16 maart.

Reserveren?

Porgy en Bess

Noordstraat 52

4531 GJ Terneuzen

Telefoon: 0115-613293

Email

CD opname Bert van den Brink

zondag 9 december 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Bert van den Brink, piano;
Hein Van de Geyn, bas;
Hans van Oosterhout, drums.

De VPRO/Boy Edgar Prijs 2007 is toegekend aan Bert van den Brink, pianist, componist, arrangeur, docent en producent. De prijs, de belangrijkste in Nederland op het terrein van de jazz en geïmproviseerde muziek, bestaat uit een plastiek van Jan Wolkers en een geldbedrag van €12.500,-. De VPRO/Boy Edgar Prijs 2007 werd op woensdag 11 april 2007 uitgereikt tijdens een feestelijk programma in het Bimhuis te Amsterdam. Daarna gaat Van den Brink met zijn oude vaste trio met bassist Hein Van de Geyn en drummer Hans van Oosterhout langs de Nederlandse podia.

Vóór het podium van Porgy en Bess staan twee hoge microfoonstandaards en in een hoek achterin zit Ben Uijtjens achter een klein mengpaneel. Er worden geluidsopnames gemaakt voor een CD. Ook worden er een beeldregistraties gemaakt. Het gaat om één van de laatste concerten in Bert van den Brinks Boy Edgar Prijs toernee. De sfeer is ontspannen en het publiek applaudiseert gedisciplineerd ná elke laatste noot van ieder nummer. Geen te vroeg applaus en niet tussendoor na een solo. Het trio klinkt al één instrument. Van de Geyns baslijnen zweven weg in de pianoklanken van Van den Brink en Van Oosterhout tikt subtiel en gedreven alle nummers naar een goed slot. Toch is de communicatie tussen de muzikanten door het ontbreken van visuele aspecten een extra moeilijkheid voor de pianist. Zo is hij ook wel eens tijdens een live radio-opname gestart terwijl de band nog niet op het podium stond. Onbedoeld werd er toen een fraaie pianosolo gespeeld. Vanmiddag brengt het trio een aantal speciaal door hem voor deze toernee gecomponeerde stukken, wat composties van Van de Geyn en een paar verbouwde jazzstandards. En de onderlinge communicatie is bijna telepatisch! Bert van den Brink is geen geboren componist, zegt hij zelf. Veel nummers komen tot stand door wat te pingelen. En zo ontstaat er vaak nieuw materiaal. En Vacance is een dergelijk stuk. Het handelt over emotie. Een groep Afrikaanse kinderen viert via het Rode Kruis 3 weken vakantie in Parijs. Bij ieder nummer wordt tekst en uitleg gegeven. Zo vertelt hij bij een abstracte blues over de deelbaarheid van 12. "Als muziek vaag wordt, dan is het altijd twee keer zes maten, anders is het drie keer vier". "En" zegt-ie "twee keer vijf is ook twaalf" en aanvullend "rest twee".

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Lewinsky Quartet for three

vrijdag 30 november 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Arno Krijger, Hammond B3;
Rolf Delfos, saxofoons;
Pascal Vermeer, drums.

Een kwartet met drie personen. Dat vraagt om een verklaring. In de bezetting lijkt de baspartij te ontbreken, maar niets is minder waar. Op het 150 kilo wegende Hammond B3 orgel zorgt het voetenwerk van Arno Krijger voor de bassen. Een kwartet voor de prijs van 3 wordt er gegrapt. Overigens speelt op de CD op 4 nummers gitarist Anton Goudsmit mee.

Dat Arno Krijgers Lewinsky Quartet juist in het Terneuzense Porgy en Bess de nieuwe CD 'Omnipotent' presenteert is niet toevallig. In Terneuzen staat niet alleen Krijgers muzikale wieg, maar genoemde jazzpodium wordt al van jongst af aan door hem betreden. Een logische keus dus voor de CD-presentatie in bijna huiselijke sfeer.

Het concert begint met het up tempo en funky Jazz and beyond, een compositie van Rolf Delfos en vervolgens met het bluesy S5 van de hand van Pascal Vermeer en Laetitia van Krieken. S5 opent met een solo op Hammond met het zo kenmerkende draaiende geluid uit de Lesley box. Chi chi is een mooie compositie van Krijger met mooie onderliggende baslijnen. De CD biedt fraaie eigen werken zoals ook het titelnummer Omnipotent, wat staat voor almachtig en de dingen durven te doen op het podium. Subtitel van dit stuk is Oh thou Lewinsky (inderdaad Monica!). Het nummer Prestonesque (naar de in 2006 overleden toetsenis Billy Preston) is ook weer zo'n heerlijk niet bij stil te zitten nummer (met op de CD een fraaie gitaarpartij van Anton Goudsmit. Het laatste nummer (voor de toegift World Warrior) is de enige standard die ook op de CD staat; Duke Ellingtons onsterfelijke Caravan.

Zie HIER het fotoverslag van dit concert!

Stromingen van eb en vloed

Wolfert Brederode Quartet presenteert CD "Currents"


donderdag 22 november 2007, MuziekPodium Zeeland, Café Desafinado, Middelburg


Wolfert Brederode, piano;
Claudio Puntin, klarinet en basklarinet;
Mats Eilertsen, bas;
Samuel Rohrer, slagwerk.


In april 2003 trof ik voor het eerst de pianist Wolfert Brederode. Hij begeleidde de Nederlands Zwitserse zangeres Susanne Abbuehl op piano, melodica en een soort laag bij de gronds harmonium. Samuel Rohrer zat achter het slagwerk en op klarinetten speelde Christof May. Ook op de Edison-winnende CD April van Abbuehl op het ECM label wordt gemusiceerd met dezelfde bezetting en levert Brederode een belangrijke ondersteunende rol. Toen al trof deze pianist mij met zijn lyrische en dynamische melodielijnen.

Deze week presenteert de klassiek geschoolde jazzpianist zelf zijn eerste CD Currents op het prestigieuze Duitse ECM label. Om zich heen heeft hij een aantal gelijkgestemde muzikanten verzameld uit Keulen, Oslo en Berlijn, alleseters binnen de klassieke en geïmproviseerde muziek. Op de klarinet en basklarinet Claudio Puntin die laat horen dat je met een klarinet meer kan dan het traditionele werk. De zeer getalenteerde Noorse bassist Mats Eilertsen speelde met o.m. Kenny Wheeler, Pat Metheny en Nils Petter Molvær. De in Bern en Boston geschoolde slagwerker toerde ondermeer door Europa met Erik Truffaz, Marcus Stockhausen en Susanne Abbuehl. Uiteraard wordt er veel werk gespeeld van de in juni 2006 opgenomen CD. Stuk voor stuk eigen composities met een geheel eigen signatuur. Wolfert Brederode lijkt je mee te nemen door een denkbeeldig landschap van bergen en dalen en rivieren met stroomversnellingen en zorgt er voor dat je met zijn subtiele aanslag weer een zachte landing krijgt. Een recente compositie gemaakt in de provincie Zeeland kreeg de werktitel Delta. Je voelt je werkelijk meegenomen op de stromingen van eb en vloed en je hoort de elementen van water en wind aan je voorbij trekken. Hoe beeldend kan muziek zijn?

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.

In memoriam Frank Morgan

Vrijdagmorgen 14 december is Frank Morgan overleden! Nog zo kort geleden hebben wij mogen genieten van zijn mooie saxofoonklanken. Een bijzonder mens en groot musicus is heengegaan.

Zie het verslag van 4 november in Porgy en Bess.

到着しました。 Hoogste versnelling?

Mona Lisa Overdrive

vrijdag 16 november, bimhuis, Amsterdam

Stefan Lievestro, bas;

Arno Krijger, Hammond B3;

Jesse van Ruller, gitaar;

Hans van Oosterhout, drums.

Ik kan het niet lezen, maar de roem van Mona Lisa Overdrive is al doorgeklonken tot in Japan. Niet alleen de CD, maar kennelijk ook het concert in het bimhuis werd er op onderstaande blog kort besproken. Of zij het goed vonden? Ik weet het niet. Ik vond het heerlijk!

(Zie Japanse blog)

昨日、写真の掲載を許可してくれたEddy Westveer氏が、直接写真を送ってくれました。とても素敵な写真なので、しばらくは新たなタイトルは建てず、この記事を更新する形を取らせていただきます。また、Eddy Westveer氏のブログは「Jazz is not dead」というタイトルで、他にも素敵な写真が満載です。オランダ語なので悲しいことに私には読めませんが、検索も可能になっているので、是非、訪れてみてください。

到着しました。ジャケット写真は以前掲載したものではなかったので、訂正します。申し訳ありませんでした。　Pete Philly & PerquisiteのMindstateのようなアルバムだったらと不安はあったのですが、ずっと馴染みやすいアルバムでした。　Jesse Van RullerのStratcasterの演奏、Arno Krijgerのオルガンともに素敵ですね。この二人の掛け合いで始まる2曲目のRed Ribbonが気に入っています。　Roy Buchanan好きの私としては、このアルバムでStratcasterの個性ある音の良さを再認識しました。　あゆ実さん、Kisaragimaruさんから頂いたコメントに改めて感謝しております。　あゆ実さんのアムステルダムでのライヴ遭遇は実にラッキーでしたね。Kisaragimaruさんはすでに「ラスト曲が意外と簡単ですぐCOPYでき、CDをかけながらこちらもギターを弾く、共演遊びに熱中しているこの頃です」とのこと。Levinで弾いているのですか？素敵ですね。

Foto's van het concert in het bimhuis vind je HIER.

James Carter ontmoet Suriname

De Nazaten met James Carter

woensdag 14 november 2007, MuziekPodium Zeeland, Café ‘t Schuttershof, Middelburg

James Carter, baritonsax;
Robby Alberga, gitaar;
Klaas Hekman, piccolo, sopraan- en basssax;
Carlo Ulrichi Hoop, conga's en Surinaamse percussie;
Keimpe de Jong, sopraan- ,tenor- en bassax;
Carlo Jones, altsax;
Setish Bindrabam, trompet;
Gregory Kranenburg, drums;
Chris Semmoh, skratyi en Surinaamse percussie;
Patrick Votrian, trombone en sousaphone.

Er is een lezenswaardig artikel op het internet te vinden van tenorsaxofonist Kelly Bucheger (o.a. in een Nederlandse vertaling). De titel luidt: “Hoe James Carter mijn leven verwoestte”. Een aangrijpend verhaal over het vermeende talent van James Carter.

Carter is inderdaad een veelzijdig saxofonist, multi-instrumentalist en ensemble-speler. Vanavond verstevigt hij de al aanwezige brommende saxen van De Nazaten met zijn baritonsaxofoon. James Carter beschouwt de muziek van Suriname, de ontmoeting van het tropische Caraïbische gevoel met dixieland, als die van verwante geesten. De Nazaten spelen een aanstekelijke mengeling van Surinaamse kaseko, jazz, Antilliaanse walsen, mardi grass, klezmer, Europese fanfaremuziek, calypso en geïmproviseerde muziek. Vanavond worden er een een aantal nieuwe composities gespeeld. De stukken zijn van de hand van gitarist Robby Alberga, saxofonist Keimpe de Jong en bassaxofonist Klaas Hekman. De nummers zijn speciaal voor Carter geschreven en met hem ingestudeerd.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Chopin op Curaçao met Corsen

Randal Corsen Group en schrijver Jan Brokken

zaterdag 10 november 2007, Sint Jacobskerk, Vlissingen

Jan Brokken, verteller;
Randal Corsen, piano;
Eric Calmes, bas;
Ulrich de Jesus, kwarta en gitaar;
Enrique Firpi, drums;
Arlette Koeijers, zang, percussie en gitaar;
Eric Brigitha, percussie.

Het valt niet mee om in een kerkgebouw geluid elektrisch te versterken. Maar het resultaat viel met uitzondering van de voorst zijrijen niet tegen. En zo kon het dat zo’n vijfhonderd aanwezigen konden genieten van de verhalen van Jan Brokken en de muziek van de Randal Corsen Group.

Jan Brokken vestigde zich in 1993 op Curaçao en speelde de eerste avond daar enkele mazurka’s van Chopin en werd de volgende morgen door de buurman in de armen gesloten. “Ik hoorde u gisteren onze muziek spelen.” Dat was het begin van zijn ontdekkingstocht. Hij nam een schat aan verhalen en anekdotes van eigenzinnige muzikanten mee. “In de Antilliaanse muziek”, schrijft hij, “vond ik waarnaar ik in mijn reisverhalen zoek; hoe culturen in elkaar overgaan.”

Met Randal Corsen als één van de belangrijkste ambassadeurs van de Antilliaanse muziek wordt het muzikale deel van het programma perfect wisselend ingevuld met de literaire delen. Corsen stamt uit een literaire en muzikale familie en weet klassiek te mengen met jazz en Antilliaanse en Latijns-Amerikaanse muziek. Vanavond weet hij met zijn vaste groep een boeiend muzikaal programma te presenteren. Binnen de uitgebreidere percussiebezetting krijgt ook Corsens partner Arlette Koeijers terecht meer ruimte voor haar vocale talenten.

Een boeiend literair-muzikaal programma met een reis naar de bronnen van de Antilliaanse muziek!

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

In de voetsporen van Charlie Parker

Frank Morgan & Trio Rein de Graaff

zondag 4 november 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Frank Morgan, alt saxofoon;
Rein de Graaff, piano;
Marius Beets, bas;
Eric Ineke, drums.

Als een broze oude man zat de 73-jarige Frank Morgan ruimschoots voor aanvang gereed op het podium. Diverse malen uitroepend dankbaar te zijn dat-ie nog in leven was, gaf hij te kennen dat hij wilde gaan spelen.

De levensloop van Frank Morgan is bijzonder te noemen. Hij werd door Duke Ellington gevraagd toen hij zegt-ie zelf 13 jaar oud was. Maar zijn vader, bebop gitarist Stanley Morgan, die met Charlie Parker speelde en later leider was van de Ink Spots, verbood het hem. Twee jaar later speelde hij met o.m. Josephine Baker en Billie Holiday. Op advies van Parker startte hij op de klarinet voor de embouchure. Na een dik jaar ging hij verder op de altsaxofoon. Van heel nabij heeft hij zijn idool en mentor Charlie “Bird” Parker gevolgd. Na Parkers dood was de druk voor Morgan te groot om de nieuwe Bird te worden en hij volgde Parker ook in zijn levensstijl van heroine-verslaving. Na dat hij in 1955 zijn eerste eigen plaat had uitgebracht, verdween hij als gevolg van zijn verslaving tot 1985 van het publieke toneel.
In de tussentijd speelde hij wel met Art Pepper in wat hij zelf de beste big band aller tijden noemt. Het orkest bestond uit gedetineerden in de gevangenis van San Quentin.
Het duurde tot half jaren tachtig voor dat de voor de jazzwereld verloren gewaande Morgan zijn rentree maakte in de Village Vanguard. Een productieve periode brak aan tot in 1998 opnieuw het noodlot toesloeg door een beroerte. Doktoren voorspelden dat hij nooit meer zou spelen, maar na een half jaar speelde hij weer. En tot op de dag van vandaag.

Op het podium van Porgy & Bess zit Frank Morgan gereed om te gaan spelen. Naast hem een tafeltje met een portglaasje rode wijn, zijn rantsoen voor die dag, en een kan met ijsblokjes. Wellicht is Morgan op zijn best binnen de intimiteit van een kleine club en komen dan zijn zeer beheerst geblazen ballads het best tot zijn recht. Eén van de eerste nummers die hij speelde was Jerome Kern’s All The Things You Are, deskundig begeleid door een van de beste beboptrio’s van Europa. Het tempo van de gespeelde nummers was bijzonder relaxed, waaraan de geconsumeerde, met vakkundige assistentie gefabriceerde spliffs misschien debet waren. Morgan had er duidelijk zin in en genoot van de aandacht en het applaus van het publiek. Parker’s geluid klonk onmiskenbaar door in Stan Getz’ alternatieve Zweedse volkslied Dear Old Stockholm en Barry Harris’ Only Innocence. Dank zij Frank Morgan leeft Charlie Parker voort!

Na het concert werden de plaatselijke sliptongetjes met zichtbaar genoegen gegeten. Marius Beets reed Frank Morgan huiswaarts op weg naar de volgende dag. De klanken van Gordon Jenkins’ Goodbye klonken na in de Zeeuwse nacht.

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Klara Carrièreprijs 2007: Toots Thielemans

Op zaterdag 1 december reikte Klara tijdens een feestelijke live-uitzending de Klara Muziekprijzen 2007 uit in de Bijloke in Gent, waar die dag ook de derde editie van de Staten Generaal van de Klassieke Muziek plaatsvond. De jaarlijkse Klara Muziekprijzen krijgen steeds meer succes. Het palmares van deze zevende editie mag er dan ook zijn. Kwaliteitsvol, verrassend, internationaal én Belgisch: Toots Thielemans, Frank Braley en de gebroeders Capuçon, Wannes Van de Velde, Dré Pallemaerts en het Vlaams Radio Koor.

Klara wil met de Klara Carrièreprijs een soort van “Lifetime achievement Award”, op Vlaamse leest geschoeid uitreiken.

Een eerbetoon dus aan een Vlaamse musicus met internationale uitstraling. De voorbije edities lauwerde Klara klarinettist Walter Boeykens, mezzo-sopraan Rita Gorr, Wannes Van de Velde, hét boegbeeld van de volkszang in Vlaanderen, componist en dirigent Vic Nees, Paul Van Nevel, pionier onder de pioniers van de Franco-Vlaamse polyfonie, en de bekendste Belgische filmcomponist en dirigent Frédéric Devreese.

Eigenlijk is het onbeleefd Toots Thielemans nog voor te stellen. Toots is jazz.
Geboren op 22 april 1922 in het hartje van de Brusselse Marollen debuteerde Jean-Baptiste “Toots” Thielemans als accordeonist in het café van zijn vader. Al heel snel leert hij gitaar en mondharmonica. Vanaf het begin is Toots voortdurend op zoek naar nieuwe klanken en nieuwe melodieën. Hij zoekt zijn eigen stijl en wil door niemand beïnvloed worden.
Toots speelt in bars en restaurants en in 1946 neemt hij zijn eerste professionele grammofoonplaat op met het orkest van Robert De Kers voor de film “Modern Mood”. Een jaar later reist hij met zijn oom naar New York. Toots schuimt er de jazzclubs af en ontmoet Billy Shaw, de impresario van Benny Goodman. De rest is geschiedenis. Toots wordt geëngageerd en in het gezelschap van Roy Eldridge en Zoot Sims gaat hij mee tournee met de populaire klarinettist.
In 1952 krijgt hij via een kennis een baantje bij Sabena in New York. Toots ontmoet er Ella Fitzgerald en Ray Brown en jamt met Charles Mingus en Charlie Parker. Hij doet audities bij de blinde pianist George Shearing, wordt aangenomen en gaat tot 1957 met het kwintet op stap.
Midden jaren zestig komt Toots in contact met meester arrangeur Quincy Jones. Samen maken zij heel wat opnamen, waaronder de soundtrack van enkele filmklassiekers zoals “Midnight Cowboy” en “The Getaway”.
Toots is een veelgevraagde muzikant. Hij is gewoonweg van alle markten thuis en werkt zowel mee aan reclamespots voor “Old Spice” als voor het populaire kinderfeuilleton “Sesam Straat”. Hij tekent ook voor prestigieuze speelfilms als “Turks Fruit”, “Sugarland Express” en “Jean de Florette” en het televisiefeuilleton “Witse”.
Maar bovenal is Toots een unieke performer die met alle groten van het jazzfirmament op het podium stond: Ella Fitzgerald, Bill Evans, Oscar Peterson, Dizzy Gillespie, Gilberto Gil, Joe Pass, Shirley Horn, Jaco Pastorius, Richard Galliano, Natalie Cole, Pat Metheny, John Zorn…Ook popidolen als Billy Joel en Paul Simon deden regelmatig een beroep op de geniale harmonicaspeler.
Sinds 1997 is Toots ook peetvader van Jazz Middelheim. Hij speelde er onder andere met Bob Franken (1976), Roland Hanna (’81), Martial Solal (’93), John Scofield (’95), Brad Mehldau (’97), Kenny Werner (’99 en 2005), het Brussels Jazz Orchestra o.l.v. Maria Schneider (2001), Flat Earth Society (2003) en Lee Konitz (2007).

Voor meer informatie: zie ook zijn website www.tootsthielemans.com/
Klara Muziekprijzen 2007: http://www.klara.be/

Dele Sosimi's "Identity"

Vorige week ontving ik per Royal Mail de nieuwe CD Identity van Dele Sosimi en zijn Afrobeat Orchestra. Ik zag de aanstekelijke band in juni van dit jaar bezig op het podium van het Groene Strand tijdens het Oerol festival. Ik herinner me een wervelend optreden met funky, groovy, jazzy, swingende wereldmuziek. En je hoorde ook onmiskenbaar de klanken van Fela Anikulapo-Kuti. En dat laatste is natuurlijk niet verwonderlijk. Fela Kuti en Dele Sosimi hebben dezelfde roots en begin jaren '80 speelden ze al samen. In 1986 richtte hij samen met zoon Femi Kuti The Positive Force op, waarvan hij tot eind 1995 bandleider was. Toen verhuisde hij naar Londen en startte zijn eigen band. Onlangs verscheen deze aanstekelijke CD. Binnenkort speelt hij waarschijnlijk mee met het Amsterdamse Bernies Lounge ter promotie van hun CD Red Mango, waarop hij op een aantal tracks meespeelde.

Foto's van het optreden op Terschelling vind je HIER!

http://www.delesosimi.org/

Tachtig jaar en nog steeds cool

Lee Konitz & Walter Lang

zaterdag 3 november 2007, MuziekPodium Zeeland, Doopsgezinde Kerk, Middelburg

Lee Konitz, alt saxofoon;
Walter Lang, piano.

Na een ochtendvlucht van Sienna naar Keulen, een aansluitende autorit naar het Zeeuwse Middelburg, een kop uiensoep en een Griekse salade begint Lee Konitz zijn concert. De vorige maand tachtig jaar geworden Konitz speelt onversterkt en probeert tijdens de eerste ingezette tonen rekening te houden met de galm die het bijna honderd jaar oude kerkgebouw produceert. De vijfendertig jaar jongere Walter Lang begeleidt hem op de vleugel. Lang studeerde aan Berklee in Boston en aan de Amsterdamse Hogeschool voor Kunsten. Sinds 1999 heeft hij zijn eigen trio met bassist Nicolas Thys en drummer Rick Hollander. Lee Konitz oogt erg ontspannen en gaat ook de dialoog aan met het publiek. “Zijn er nog vragen?” “Antwoorden misschien?” “Verzoeknummers?”

Het komt zelfs tot ‘audience participation’ waarbij de bezoekers mee mogen neuriën. Konitz en Lang putten uit een indrukwekkende oevre-bibliotheek. Deze avond biedt veel ruimte voor subtiele en goed te volgen improvisaties waarbij het thema niet verloren gaat. Van de recente CD ‘Ashiya’, allemaal composities van Lang, worden slechts een paar verdwaalde akkoordenschema’s gespeeld. Na vijf kwartier spelen en een toegift beginnen Konitz’ vingers van de kleppen te glijden, zoals hij zelf zegt. Het applaus en de gecontroleerde zuivere klanken klinken nog lang na.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Eerste editie SwingFestival geslaagd!

SwingFestival Breda


zondag 28 oktober 2007, Café Zeezicht, Café ’t Hart van Breda, Café Sam Sam, Golden Tulip Keyser, PARA en Mezz

Met Rob van Bavel Trio met Tineke Postma, Sensuál, Joep Peters Trio, The Jan Learbuch Orchestra met Hilde Vanhove en Ellister van der Molen, BOSCO – Bogers Swing Collective, Fernando Lewis Supersession
Op zondag 28 oktober vond de eerste editie plaats van het Swing Festival Breda met een keur van Nederlandse jazzmusici, waarvan velen met Bredase “roots”. Zie het volledige programma. De optredens waren gesitueerd in hartje Breda op diverse lokaties en waren allen vrij toegankelijk. Dat wil zeggen als je er nog bij kon dan. In de café’s was het in ieder geval lekker druk. In Café Zeezicht (welke zee??) speelde Tineke Postma mee met het Rob van Bavel Trio en werd ook de jeugdige Sebastiaan van Bavel (Van Bavel junior zogezegd) ten tonele gevoerd. In Golden Tulip Keyser, de vaste lokatie van the Jan Learbuch Orchestra, waren ondermeer te gast de Belgische jazzvocaliste Hilde Vanhove en Ellister van der Molen op bugel. Bij het Bredase poppodium Mezz speelden de Fernando Lewis Supersession de muziek van Ray Charles. En heel toevallig en niet in het kader van dit festival speelde in het aangrenzende Mezzcafé vooraf het Belgische Dez Mona. De afsluiter was een korte JAM in de grote zaal van Mezz. De organisatie kijkt terug op een goed verlopen eerste editie van dit festival en richt de blik op 2008.

Een fotoverslag tref je HIER.

Led Tyftelin, Shoosabuster, Meg Nem Sa, Ouch.....

TYFT (IJsland/VS)

donderdag 25 oktober 2007, MuziekPodium Zeeland, Café ‘t Schuttershof, Middelburg

Hilmar Jensson, gitaar;
Jim Black, drums, electronics;
Andrew d’Angelo, tenorsaxofoon, basklarinet, electronics.
“Heftige straf van boven” is kennelijk zo ongeveer de letterlijke vertaling van Tyft. En dat is nou juist wat het niet is, tenzij je natuurlijk allergisch bent voor het grensoverschrijdende gitaargeluid van Hilmar Jenson. In Tyft , de verrassing van het Try Tone Festival 2006, is verder een belangrijke rol weggelegd voor Andrew d’Angelo op tenorsaxofoon, basklarinet en electronica. We zagen hem eerder aan het werk bij de Belgische New Yorker Nicolas Thys & The 68 Monkeys. Het driemanschap wordt gecompleteerd door meester slagwerker Jim Black, hier eerder te gast samen met Dave Liebman, die zich overigens ook ruimhartig bediende van allerlei fuzzy en bassige klanken uit zijn meegebrachte Apple. Veel composities van Jensson die ruimte bieden tot improvisatie, maar de aan elkaar gewaagde muzikanten verdwalen niet en de muziek blijft hecht.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

12 snaren en één stem

Paulien van Schaik & Hein Van de Geyn plus Strings
zondag 21 oktober 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Paulien van Schaik, zang;
Hein Van de Geyn, bas;
Frans Grapperhaus, cello;
Yvonne van de Pol, altviool.

Het is inmiddels een traditie geworden in de Terneuzense jazzclub om ieder seizoen een “artist in residence” uit te nodigen voor een drietal concerten. Hein Van de Geyn valt de eer de beurt om daar dit jaar invulling aan te geven. Alleen de inhoud van het eerste concert in de reeks is bekend, waarover later meer. Op dit moment worden er leuke ideeën uitgewerkt voor de twee volgende concerten. Data en inhoud worden later bekend. Overigens komt Van de Geyn op 9 december nog een extra keer met Bert van den Brink in het kader van de VPRO Boy Edgar Prijs.
Het eerste concert van het drieluik wordt door Van de Geyn ingevuld met jazz-zangeres Paulien van Schaik, altvioliste Yvonne van de Pol en cellist Frans Grapperhaus.
Paulien van Schaik is één van de beste Nederlandse vertolkers van de songs uit the American Songbook. Na haar terugkeer uit Amerika waar ze studeerde aan het Berklee College Of Music startte een samenwerkingsproject met Hein Van de Geyn en dit resulteerde in twee fraaie CD’s. Het gebrachte werk van deze middag beperkt zich overigens niet tot dit oeuvre. De playlist is HIER te vinden (met als aanvulling het openingsnummer de bassolo Winter en de toegift Summer).

Van Schaik weet je met haar stem te raken en probeert met haar intonatie en gevoel je bij de essentie van het lied te brengen. En dat is de tekst. Bij Kermit de Kikker’s lijflied It’s Not Easy Being Green spreekt dat misschien wat minder tot de verbeelding dan bij de Consuelo Velázquez’ afscheidslied Bésame Mucho. En wie wil er niet Bésame Mucho van Paulien van Schaik? Of wat te denken bij de schoonheid van het landschap in Moonlight in Vermont.
People who meet in this romantic setting
Are so hypnotized by the lovely...
Ev'ning summer breeze
Warbling of a meadowlark
Moonlight in Vermont…

Ware pareltjes zijn ook de in het Portugees gezongen liedjes van Tom Jobim; Retrato Em Branco E Preto en In útil Paisagem. De bijdrage van altviool en cello leveren een mooi extra kleurelement zoals in Blame it on my Youth en als ouverture in Goodmorning Heartache. Dit concert kan weer worden bijgeschreven als één van de juweeltjes in de geschiedenis van Porgy en Bess.

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren

Roberta Gambarini voor één concert naar Terneuzen

zaterdag 6 oktober 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Roberta Gambarini, zang;
Kirk Lightsey, piano;
Douglas Sides, drums;
Giorgios Antoniou, bas.

Het concert van Roberta Gambarini mag eigenlijk gezien worden als een verlaat verjaardagsfeestje. In april 2007 vierde de Terneuzense jazzclub Porgy en Bess haar 50-jarig bestaan, maar toen stond helaas de volle agenda van Roberta Gambarini het niet toe om naar haar 'favoriete en de leukste jazzclub van de wereld' te komen. Daarom is ze nu voor een éénmalig optreden naar Nederland afgereisd.
En dat ze er zin in had was wel duidelijk. In een heerlijke rookvrije jazzclub zong de in New York woonachtige Italiaanse drie uren vol met o.m. jazzklassiekers van Porter, Strayhorn, Brubeck, Ellington en Holiday. Voor het optreden had ze drie topmuzikanten meegenomen om haar muzikaal te begeleiden. Op bas de in Athene geboren linkshandige Giorgios Antoniou (tijdens het vorige concert van Roberta in Porgy en Bess stond hier nog de legendarische Jimmy Woode). Achter het drumstel de ervaren Doug Sides, die ook eerder in Terneuzen te gast was. En als routineuze begeleider achter de piano was Kirk Lightsey meegekomen. Deze pianist, die zich kennelijk erg op zijn gemak voelde op het podium en daar buiten, vroeg overigens met zijn soms clowneske gedrag wel zeer nadrukkelijk de aandacht van het publiek. Iets waardoor Roberta Gambarini zich niet van de wijs liet brengen. Ze deed een uitgebreide greep uit een breed scala van jazzstandards. Zoals o.m. Hammersteins Nobody Else But Me, het door Coleman Hawkins populair gemaakte Body And Soul, On The Sunny Side Of The Street waarbij naast Gillespies trompet- ook Rollins’ saxpartij vocaal werd ingekleurd en bij Strayhorns Just Squeeze Me werd zelfs Kirk Lightsey verleid tot een scatpartij. Ronduit indrukwekkend was een uitvoering van Harry Warren’s This Is Always waarbij Giorgios Antoniou excelleerde als enige begeleider. Door een prachtig in het Italiaans uitgevoerde compositie van Bruno Martino verloochende de in Turijn geboren zangeres haar afkomst niet. Ze bevestigde vanavond weer eens de keuze van The Jazz Journalists Association die haar uitriep tot “2007's Female Vocalist of the Year”.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Dit artikel werd ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.