Joe Lovano Nonet

Zie fotoverslag

vrijdag 10 november 2006, CC Luchtbal, Antwerpen

Joe Lovano, tenor saxofoon, aulochroom;

Ralph Lalama, tenor saxofoon, klarinet;

Steve Slagle, alto saxofoon, fluit;

Gary Smulyan, bariton saxofoon;

Barry Ries, trompet;

Larry Farrell, trombone;

James Weidman, piano;

Dennis Irwin, bass;

Otis Brown III, drums.

Zestien keer negen
Ter promotie van de nieuwe CD Streams of Expression geeft Joe Lovano 16 concerten in Europa met zijn 9-koppige ensemble. Na het Amsterdamse Bimhuis is er een éénmalig Belgisch concert in Cultureel Centrum Luchtbal in Antwerpen. CC Luchtbal is een rookvrij in Oostblokarchitectuur opgetrokken bouwwerk. In de sober ingerichte rookvrije bar van CC Luchtbal worden opvallend veel Duvels geschonken (€ 2,00). De Antwerpse bollekes (De Coninck) worden van het vat gedronken voor de sympathieke prijs van € 1,25. Vijf minuten voor aanvang van het optreden gaan deuren van de concertzaal open. Ondanks de verrassende programmering zijn de jazzconcerten zelden uitverkocht. De zaal biedt plaats aan 450 mensen. Ook deze keer is de zaal niet vol.
Het Joe Lovano Nonet bestaat uit nagenoeg dezelfde muzikanten als die meespelen op de in december 2005 opgenomen Streams of Expression. Alleen drummer Lewis Nash die nu op tour is met Cedar Walton wordt in Europa vervangen door Lovano’s (sinds 1999) vaste drummer Otis Brown III. Pianist James Weidman heeft helaas tijdens de opnames van de CD al de rol overgenomen van de inspirerende John Hicks die dit jaar op 10 mei op 64-jarige leeftijd overleed.

Streams Of Expression
Het openingsnummer Streams begint met een prachtige lyrische solo van Joe Lovano met de zo herkenbare Lovano-loopjes en klankkleur. Het volgende nummer Cool levert prachtige volle arrangementen op wanneer alle riet- en koperblazers samenklinken. Alle muzikanten krijgen ruimte gekregen om te soleren. Vooral altist Steve Stagle en de prachtig scheurende sonore klanken van Gary Smulyan bieden mooie genietmomenten. Het derde nummer is Tadd Damerons On a Misty Night van Lovano’s in 2000 verschenen (nonet) CD 52nd Street Themes. Vervolgens wordt The Birth of the Cool Suite uitgevoerd. De titel leunt wat sterk op de legendarische Miles Davis opnames van eind jaren ’40. Van de oorspronkelijke 12 nummers van Birth Of The Cool werden door de 80-jarige Gunther Schuller voor deze suite alleen Move, Moon Dreams en Boplicity gearrangeerd. Misschien vindt hij nog wat tijd voor een bewerking van de overige 9 nummers? Opmerkelijk detail is misschien ook dat er in de originele bezetting van Miles Davis geen plaats was voor een tenorsaxofonist. Ook op het van 1992 daterende Re-Birth Of The Cool van Gerry Mulligan die ook in 1949 met zijn baritonsax van de partij was ontbreekt de tenor. Het Joe Lovano Nonet voert de Cool Suite met twee tenorsaxofoons uit volgens het boekje.

Aulochroom
In het nummer Big Ben krijgt het concert een extra Belgisch tintje door het gebruik van de aulochroom. De aulochroom is een polyfone chromatische dubbele sopraan saxofoon, waarvan de toetsen apart maar ook samen kunnen worden bediend. De aulochroom is, overigens evenals de saxofoon, in België ontwikkeld. Ongeveer 25 jaar geleden maakte Lovano al kennis met de uit Brussel afkomstige bouwer François Louis en een prototype van het instrument. Sinds 2001 is het instrument echt in productie. In 2003 stond Joe Lovano op het podium van het dakterras tijdens het North Sea Jazz festival samen met de Belgische experimentele jazzrock formatie Aka Moon. Saxofonist Fabrizio Cassol speelde daar aulochroom naast Lovano op de tenor. Lovano heeft het instrument in zijn hart gesloten en blaast er op vol overgave! Het lijkt een moeilijk te bespelen instrument en een paar valse uitschieters storen niet.
Het concert wordt afgesloten met het Tadd Dameron nummer Whatever Possess'd Me eveneens van 52nd Street Themes; misschien wel het mooiste nummer van de avond en goed passend in de traditie van de cool jazz.

Mijn fotoverslag op Draaiomjeoren

Publicatie op Draaiomjeoren

Zie fotoverslag

Randal Corsen Group 'Muzik Antiyano'

Randal Corsen Group ‘Muzik Antiyano’
zondag 1 oktober 2006, Porgy en Bess, Terneuzen

Randal Corsen, piano;

Eric Calmes, bas;

Enrique Firpi, drums;

Martin Verdonk, percussie en

Ulrich de Jesus, gitaar en kwarta.

Jazzclub bestaat 50 jaar

Voor wie jazzclub Porgy en Bess na bijna 50 jaar nog niet kent, lijkt een korte introductie op zijn plaats. Het begon allemaal in 1944 toen Frank Koulen, met de geallieerden Zeeuws-Vlaanderen hielp bevrijden. Hij kwam in Terneuzen, werd verliefd en trouwde met de Terneuzense Vera van den Bruele. In 1957 begon hij een lunchroom; Porgy en Bess was geboren. Al snel werden de taartjes ingewisseld voor bier en veranderde de lunchroom in een smeltkroes van menig muzieksoort, met als stokpaardje de jazzmuziek. Frank, zelf een fervent amateur trompettist, introduceerde de Streetparade , in die tijd nog geheel onbekend in Nederland. Veel nationale en internationale jazznamen, echt te veel om op te noemen, stonden de afgelopen 50 jaar op het podium. De website www.porgyenbess.nl geeft een heel aardig beeld. Inmiddels wordt de Stichting Porgy en Bess gerund door een veertigtal actieve bestuursleden en vrijwilligers, die samen voor de administratie, programmering, communicatie, techniek en niet te vergeten de bar zorgen! De doorgaans erg trouwe en jazzminnende bezoekers bestaat uit een mix van Nederlanders en Vlamingen. In april 2007 wordt met een rijke programmering het 50-jarig jubileum gevierd.

Randal Corsen is Artist in Residence

In concertseizoen 2005/2006 was jazzgitarist Jesse van Ruller Artist in Residence en verzorgde drie verrassende concerten met drie verschillende bezettingen in Terneuzen. Het seizoen 2006/2007 is het de eer aan de in 1972 op Curaçao geboren pianist, componist en arrangeur Randal Corsen om drie optredens in te vullen als Artist in Residence. Randal Corsen studeerde aan het Fontys Conservatorium in Tilburg, waar hij in 1997 cum laude afstudeerde en waar hij naast het Amsterdams Conservatorium op dit moment ook doceert. Overigens geeft hij nog regelmatig concerten op de Nederlandse Antillen en Aruba, zoals vorig jaar samen met Tania Kross bij het bezoek van Koningin Beatrix.
Met dezelfde bezetting als op het North Sea Jazz Festival in 2005 brengt Randal Corsen in Porgy en Bess een mix ten gehoor van tumbas, danzas, walsen en polkas en dat alles vermengd met latin-jazz invloeden. Hij put hierbij uit de klassieke, Latijns-Amerikaanse en niet te vergeten Antilliaanse muziek. Voor de muziek van de Antillen haalt hij zijn inspiratie rechtstreeks uit traditie, folklore, en familierepertoire waarbij het werk van betovergrootvader Joseph Sickman Corsen jazzy en swingend is gearrangeerd en uitgevoerd. Wie kan dit werk beter uitvoeren dan een groep muzikanten met Caribische en Latijns-Amerikaanse roots. Curaçao blijkt het geboorte-eiland te zijn van 4 van de 5 muzikanten; drummer Enrique Firpi is geboren in Urugay. Randal legt met dit eerste optreden in deze serie de lat hoog voor de nog komende twee optredens.

Solo, duet, trio, kwartet en kwintet

Het concert werd geopend met een duet tussen piano en de kwarta, de typische viersnarig gitaar die wordt bespeeld door Randals jeugdvriend Ulrich de Jesus. Randal memoreerde een kleine jeugdzonde toen zij samen muziek speelden van de hardrock groep Poison. In het door beide heren uitgevoerde Maria Cecilia was daar niets meer van te herkennen. Later in Porto Marie werd de kwarta omgeruild voor de gitaar. Gedurende het gehele concert werd in verschillende bezettingen gespeeld. Van solo, de openingsnummers van de tweede set Simpatia, en E Mariposa tot het volledige kwintet. Het nummer A Quiet Place werd als trio uitgevoerd. En composities als Evolushon, het titelnummer van Randals Edison Jazz Award winnende CD, Un Sunchi (een kusje) en Tambu werden zonder Ulrich de Jesus als kwartet ten gehore gebracht. Het kwintet sloot het middagconcert af met het ritmisch en creatief uitgevoerde Porto Marie, vernoemd naar een Curaçaos strand, Un Poco Loco van Bud Powell èn de op de Antillen overbekende en populaire tumba Dalia.

Kortom een waardig begin van de Randal Corsen trilogie. De verwachtingen voor het volgende deel op 10 februari 2007 zijn hoog gespannen.

Zie fotoverslag