Marc Ribot, gitaar, elektronica, vocals;
Shahzad Ismaily, basgitaar, moog, percussie, elektronica, vocals;
Ches Smith, drums, elektronica, vocals.
Marc Ribot is waarschijnlijk het meest bekend geworden in zijn rol van vaste gitarist bij Tom Waits. Hij speelde echter ook met Solomon Burke, Elvis Costello en John Zorn. Zijn werk met zijn Ceramic Dog Tr
io heeft wellicht de meeste verwantschap met Zorns radicale werken. Ribot zelf omschrijft zijn trio als een free-punk-funk-experimental-psychedelic-post-elektronica power trio. Alle genoemde elementen zijn bij Ceramic Dog aanwezig, maar de omschrijving is te beperkend. De muziek gaat van melodieus en harmonisch via ritmisch en funky naar stevig en opzwepend. En hypnotiserende repetitieve klanken leiden tot energieke geluidssculpturen die soms gepaard gaan met een overvloed aan decibellen. Ceramic Dog is geen project of gelegenheidsformatie, maar een hecht trio dat goed op elkaar ingespeeld is. Zonder duidelijke onderlinge communicatie wordt er geïmproviseerd en geëxperimenteerd. Er wordt gegarandeerd dat het volgende concert niet exact hetzelfde zal zijn. Het expressieve gebruik van de aanwezige elektronica biedt het publiek voldoende kleur en afwisseling om meegesleept te worden in het concert. Basgitarist Shahzad Ismaily bedient zich met zijn lange ranke vingers ook (soms gelijktijdig) van de 32 toetsen tellende Rogue Moog. Dit uit de jaren 80 van de vorige eeuw daterende instrument levert prachtige stuwende basklanken. Drummer Ches Smith zit dominant
als een jonge hond achter zijn kit en stuwt de ritmes en kleurt de klanken. Gitaargoochelaar Marc Ribot toont enigszins vermoeid als gevolg van de Europese toernee met veel reizen. De vermoeidheid is echter absoluut niet hoorbaar en de energie spat van zijn gitaarspel af.
“There is a place in the city where all the people want to dance”. Ribot componeerde ook werken voor dansgezelschappen en bij één van de nummers merkt hij op niet beledigd te zijn wanneer mensen gaan dansen. Het concert wordt afgesloten met het nummer “When We Were Freaks” ook van zijn Ceramic Dog CD. De tekst is volgens Ribot van zijn accountant. Een accountant die in de zestiger jaren furore maakt met het anti-oorlogsgedicht “I Sucked The Biggest Dick in Ho Chi Minh City”.
Klik hier voor een volledig fotoverslag van dit energieke en bijzondere concert!
Marc Ribot is waarschijnlijk het meest bekend geworden in zijn rol van vaste gitarist bij Tom Waits. Hij speelde echter ook met Solomon Burke, Elvis Costello en John Zorn. Zijn werk met zijn Ceramic Dog Tr
io heeft wellicht de meeste verwantschap met Zorns radicale werken. Ribot zelf omschrijft zijn trio als een free-punk-funk-experimental-psychedelic-post-elektronica power trio. Alle genoemde elementen zijn bij Ceramic Dog aanwezig, maar de omschrijving is te beperkend. De muziek gaat van melodieus en harmonisch via ritmisch en funky naar stevig en opzwepend. En hypnotiserende repetitieve klanken leiden tot energieke geluidssculpturen die soms gepaard gaan met een overvloed aan decibellen. Ceramic Dog is geen project of gelegenheidsformatie, maar een hecht trio dat goed op elkaar ingespeeld is. Zonder duidelijke onderlinge communicatie wordt er geïmproviseerd en geëxperimenteerd. Er wordt gegarandeerd dat het volgende concert niet exact hetzelfde zal zijn. Het expressieve gebruik van de aanwezige elektronica biedt het publiek voldoende kleur en afwisseling om meegesleept te worden in het concert. Basgitarist Shahzad Ismaily bedient zich met zijn lange ranke vingers ook (soms gelijktijdig) van de 32 toetsen tellende Rogue Moog. Dit uit de jaren 80 van de vorige eeuw daterende instrument levert prachtige stuwende basklanken. Drummer Ches Smith zit dominant
als een jonge hond achter zijn kit en stuwt de ritmes en kleurt de klanken. Gitaargoochelaar Marc Ribot toont enigszins vermoeid als gevolg van de Europese toernee met veel reizen. De vermoeidheid is echter absoluut niet hoorbaar en de energie spat van zijn gitaarspel af.“There is a place in the city where all the people want to dance”. Ribot componeerde ook werken voor dansgezelschappen en bij één van de nummers merkt hij op niet beledigd te zijn wanneer mensen gaan dansen. Het concert wordt afgesloten met het nummer “When We Were Freaks” ook van zijn Ceramic Dog CD. De tekst is volgens Ribot van zijn accountant. Een accountant die in de zestiger jaren furore maakt met het anti-oorlogsgedicht “I Sucked The Biggest Dick in Ho Chi Minh City”.
Klik hier voor een volledig fotoverslag van dit energieke en bijzondere concert!
Dit artikel werd ook gepubliceerd op DRAAI OM JE OREN.
