12 snaren en één stem

Paulien van Schaik & Hein Van de Geyn plus Strings
zondag 21 oktober 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Paulien van Schaik, zang;
Hein Van de Geyn, bas;
Frans Grapperhaus, cello;
Yvonne van de Pol, altviool.

Het is inmiddels een traditie geworden in de Terneuzense jazzclub om ieder seizoen een “artist in residence” uit te nodigen voor een drietal concerten. Hein Van de Geyn valt de eer de beurt om daar dit jaar invulling aan te geven. Alleen de inhoud van het eerste concert in de reeks is bekend, waarover later meer. Op dit moment worden er leuke ideeën uitgewerkt voor de twee volgende concerten. Data en inhoud worden later bekend. Overigens komt Van de Geyn op 9 december nog een extra keer met Bert van den Brink in het kader van de VPRO Boy Edgar Prijs.
Het eerste concert van het drieluik wordt door Van de Geyn ingevuld met jazz-zangeres Paulien van Schaik, altvioliste Yvonne van de Pol en cellist Frans Grapperhaus.
Paulien van Schaik is één van de beste Nederlandse vertolkers van de songs uit the American Songbook. Na haar terugkeer uit Amerika waar ze studeerde aan het Berklee College Of Music startte een samenwerkingsproject met Hein Van de Geyn en dit resulteerde in twee fraaie CD’s. Het gebrachte werk van deze middag beperkt zich overigens niet tot dit oeuvre. De playlist is HIER te vinden (met als aanvulling het openingsnummer de bassolo Winter en de toegift Summer).

Van Schaik weet je met haar stem te raken en probeert met haar intonatie en gevoel je bij de essentie van het lied te brengen. En dat is de tekst. Bij Kermit de Kikker’s lijflied It’s Not Easy Being Green spreekt dat misschien wat minder tot de verbeelding dan bij de Consuelo Velázquez’ afscheidslied Bésame Mucho. En wie wil er niet Bésame Mucho van Paulien van Schaik? Of wat te denken bij de schoonheid van het landschap in Moonlight in Vermont.
People who meet in this romantic setting
Are so hypnotized by the lovely...
Ev'ning summer breeze
Warbling of a meadowlark
Moonlight in Vermont…

Ware pareltjes zijn ook de in het Portugees gezongen liedjes van Tom Jobim; Retrato Em Branco E Preto en In útil Paisagem. De bijdrage van altviool en cello leveren een mooi extra kleurelement zoals in Blame it on my Youth en als ouverture in Goodmorning Heartache. Dit concert kan weer worden bijgeschreven als één van de juweeltjes in de geschiedenis van Porgy en Bess.

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren

Roberta Gambarini voor één concert naar Terneuzen

zaterdag 6 oktober 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Roberta Gambarini, zang;
Kirk Lightsey, piano;
Douglas Sides, drums;
Giorgios Antoniou, bas.

Het concert van Roberta Gambarini mag eigenlijk gezien worden als een verlaat verjaardagsfeestje. In april 2007 vierde de Terneuzense jazzclub Porgy en Bess haar 50-jarig bestaan, maar toen stond helaas de volle agenda van Roberta Gambarini het niet toe om naar haar 'favoriete en de leukste jazzclub van de wereld' te komen. Daarom is ze nu voor een éénmalig optreden naar Nederland afgereisd.
En dat ze er zin in had was wel duidelijk. In een heerlijke rookvrije jazzclub zong de in New York woonachtige Italiaanse drie uren vol met o.m. jazzklassiekers van Porter, Strayhorn, Brubeck, Ellington en Holiday. Voor het optreden had ze drie topmuzikanten meegenomen om haar muzikaal te begeleiden. Op bas de in Athene geboren linkshandige Giorgios Antoniou (tijdens het vorige concert van Roberta in Porgy en Bess stond hier nog de legendarische Jimmy Woode). Achter het drumstel de ervaren Doug Sides, die ook eerder in Terneuzen te gast was. En als routineuze begeleider achter de piano was Kirk Lightsey meegekomen. Deze pianist, die zich kennelijk erg op zijn gemak voelde op het podium en daar buiten, vroeg overigens met zijn soms clowneske gedrag wel zeer nadrukkelijk de aandacht van het publiek. Iets waardoor Roberta Gambarini zich niet van de wijs liet brengen. Ze deed een uitgebreide greep uit een breed scala van jazzstandards. Zoals o.m. Hammersteins Nobody Else But Me, het door Coleman Hawkins populair gemaakte Body And Soul, On The Sunny Side Of The Street waarbij naast Gillespies trompet- ook Rollins’ saxpartij vocaal werd ingekleurd en bij Strayhorns Just Squeeze Me werd zelfs Kirk Lightsey verleid tot een scatpartij. Ronduit indrukwekkend was een uitvoering van Harry Warren’s This Is Always waarbij Giorgios Antoniou excelleerde als enige begeleider. Door een prachtig in het Italiaans uitgevoerde compositie van Bruno Martino verloochende de in Turijn geboren zangeres haar afkomst niet. Ze bevestigde vanavond weer eens de keuze van The Jazz Journalists Association die haar uitriep tot “2007's Female Vocalist of the Year”.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Dit artikel werd ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.

Reis door de tijd met Baseline

Hein Van de Geyn’s Baseline met John Abercrombie


donderdag 4 oktober 2007, MuziekPodium Zeeland, Café ‘t Schuttershof, Middelburg


Hein Van de Geyn, bas;
Hans van Oosterhout, drums;
Ed Verhoeff, gitaar;
John Abercrombie, gitaar.

Eigenlijk is het project Baseline, waarmee Hein Van de Geyn vorig jaar “the guitar album” opnam, voor hem een reis terug in de tijd. De inbreng van de gitaar in Baseline grijpt terug naar de periode dat Radio Veronica nog op 192 meter op de middengolf zat. Het was ook die fase in zijn leven dat hij nog een gefrustreerde gitarist was, zoals hij zelf zegt, en idolen had zoals Eric Clapton, Jimi Hendrix, Alvin Lee en niet te vergeten Focus’ Jan Akkerman. Het blad Popfoto bestond nog en er hing een foto van Jerney Kaagman aan de muur op zijn slaapkamer.

Toen in 2006 het plan ontstond om het in 1994 ontstane Baseline weer nieuw leven in te blazen ontstond er een extra retrospectief door ook John Abercrombie te vragen. Met Abercrombie werkte Van de Geyn ook begin jaren ’80 al samen en vormde samen met drummer Joe LaBarbera het Baseline anno 1994. Van der Geyn’s nieuwe formatie bestaat verder uit zijn vroegere buurman Hans van Oosterhout en gitarist Ed Verhoeff, waar hij al een aantal jaren mee samenspeelt. Een samenwerking met twee fantastische gitaristen leek als het uitkomen van een jeugddroom.

Een dag voor dat de muzikanten in september 2006 de studio in gingen voor “the guitar album” zag ik ze al spelen. Dat optreden voelde een beetje als een generale repetitie. En zo voelde het nu zeker niet. De spanning was er af en de meeste bladmuziek verdwenen.
Hein opent het concert als solist met zijn twee eeuwen oude metgezel de contrabas. Het is prachtig om te zien en te horen hoe man en instrument samensmelten. Bij het volgende nummer voegen gitaristen Abercrombie en Verhoeff zich op het podium en bij de klanken van Night Vision nestelt Hans van Oosterhout zich ook achter zijn gele drumkit. Uiteraard veel werk van de door het viertal opgenomen CD, zoals Akkerman, Mixed Up en het naar de flamboyante Braziliaanse componist Hermeto Pasqual genoemde Hermeto. Rock-achtige nummers als Minor Job worden afgewisseld met mooie ingetogen muziekstukken. Serenity dwingt zelfs bij het Middelburgse publiek stilte af aan de bar. Ook voldoende ruimte voor jazzklassiekers zoals het aan Miles Davis toegeschreven Nardis en de glorieuze afsluiter My Funny Valentine. Opnieuw een flashback naar oude tijden, waarbij je in gedachten de legendarische Chet Baker begeleid ziet door één van Nederlands meest succesvolle bassisten.

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Dit artikel werd ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.