donderdag 4 oktober 2007, MuziekPodium Zeeland, Café ‘t Schuttershof, Middelburg
Hein Van de Geyn, bas;
Hans van Oosterhout, drums;
Ed Verhoeff, gitaar;
John Abercrombie, gitaar.
Eigenlijk is het project Baseline, waarmee Hein Van de Geyn vorig jaar “the guitar album” opnam, voor hem een reis terug in de tijd. De inbreng van de gitaar in Baseline grijpt terug naar de periode dat Radio Veronica nog op 192 meter op de middengolf zat. Het was ook die fase in zijn leven dat hij nog een gefrustreerde gitarist was, zoals hij zelf zegt, en idolen had zoals Eric Clapton, Jimi Hendrix, Alvin Lee en niet te vergeten Focus’ Jan Akkerman. Het blad Popfoto bestond nog en er hing een foto van Jerney Kaagman aan de muur op zijn slaapkamer.Toen in 2006 het plan ontstond om het in 1994 ontstane Baseline weer nieuw leven in te blazen ontstond er een extra retrospectief door ook John Abercrombie te vragen. Met Abercrombie werkte Van de Geyn ook begin jaren ’80 al samen en vormde samen met drummer Joe LaBarbera het Baseline anno 1994. Van der Geyn’s nieuwe formatie bestaat verder uit zijn vroegere buurman Hans van Oosterhout en gitarist Ed Verhoeff, waar hij al een aantal jaren mee samenspeelt. Een samenwerking met twee fantastische gitaristen leek als het uitkomen van een jeugddroom.
Een dag voor dat de muzikanten in september 2006 de studio in gingen voor “the guitar album” zag ik ze al spelen. Dat optreden voelde een beetje als een generale repetitie. En zo voelde het nu zeker niet. De spanning was er af en de meeste bladmuziek verdwenen.
Hein opent het concert als solist met zijn twee eeuwen oude metgezel de contrabas. Het is prachtig om te zien en te horen hoe man en instrument samensmelten. Bij het volgende nummer voegen gitaristen Abercrombie en Verhoeff zich op het podium en bij de klanken van Night Vision nestelt Hans van Oosterhout zich ook achter zijn gele drumkit. Uiteraard veel werk van de door het viertal opgenomen CD, zoals Akkerman, Mixed Up en het naar de flamboyante Braziliaanse componist Hermeto Pasqual genoemde Hermeto. Rock-achtige nummers als Minor Job worden afgewisseld met mooie ingetogen muziekstukken. Serenity dwingt zelfs bij het Middelburgse publiek stilte af aan de bar. Ook voldoende ruimte voor jazzklassiekers zoals het aan Miles Davis toegeschreven Nardis en de glorieuze afsluiter My Funny Valentine. Opnieuw een flashback naar oude tijden, waarbij je in gedachten de legendarische Chet Baker begeleid ziet door één van Nederlands meest succesvolle bassisten.Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.
Dit artikel werd ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.
