zondag 4 november 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen
Frank Morgan, alt saxofoon;
Rein de Graaff, piano;
Marius Beets, bas;
Eric Ineke, drums.
Als een broze oude man zat de 73-jarige Frank Morgan ruimschoots voor aanvang gereed op het podium. Diverse malen uitroepend dankbaar te zijn dat-ie nog in leven was, gaf hij te kennen dat hij wilde gaan spelen.
+gl640x428.jpg)
De levensloop van Frank Morgan is bijzonder te noemen. Hij werd door Duke Ellington gevraagd toen hij zegt-ie zelf 13 jaar oud was. Maar zijn vader, bebop gitarist Stanley Morgan, die met Charlie Parker speelde en later leider was van de Ink Spots, verbood het hem. Twee jaar later speelde hij met o.m. Josephine Baker en Billie Holiday. Op advies van Parker startte hij op de klarinet voor de embouchure. Na een dik jaar ging hij verder op de altsaxofoon. Van heel nabij heeft hij zijn idool en mentor Charlie “Bird” Parker gevolgd. Na Parkers dood was de druk voor Morgan te groot om de nieuwe Bird te worden en hij volgde Parker ook in zijn levensstijl van heroine-verslaving. Na dat hij in 1955 zijn eerste eigen plaat had uitgebracht, verdween hij als gevolg van zijn verslaving tot 1985 van het publieke toneel.In de tussentijd speelde hij wel met Art Pepper in wat hij zelf de beste big band aller tijden noemt. Het orkest bestond uit gedetineerden in de gevangenis van San Quentin.
Het duurde tot half jaren tachtig voor dat de voor de jazzwereld verloren gewaande Morgan zijn rentree maakte in de Village Vanguard. Een productieve periode brak aan tot in 1998 opnieuw het noodlot toesloeg door een beroerte. Doktoren voorspelden dat hij nooit meer zou spelen, maar na een half jaar speelde hij weer. En tot op de dag van vandaag.
Op het podium van Porgy & Bess zit Frank Morgan gereed om te gaan spelen. Naast hem een tafeltje met een portglaasje rode wijn, zijn rantsoen voor die dag, en een kan met ijsblokjes. Wellicht is Morgan op zijn best binnen de intimiteit van een kleine club en komen dan zijn zeer beheerst geblazen ballads het best tot zijn recht. Eén van de eerste nummers die hij speelde was Jerome Kern’s All The Things You Are, deskundig begeleid door een van de beste beboptrio’s van Europa. Het tempo van de gespeelde nummers was bijzonder relaxed, waaraan de geconsumeerde, met vakkundige assistentie gefabriceerde spliffs misschien debet waren. Morgan had er duidelijk zin in en genoot van de aandacht en het applaus van het publiek. Parker’s geluid klonk onmiskenbaar door in Stan Getz’ alternatieve Zweedse volkslied Dear Old Stockholm en Barry Harris’ Only Innocence. Dank zij Frank Morgan leeft Charlie Parker voort!
Na het concert werden de plaatselijke sliptongetjes met zichtbaar genoegen gegeten. Marius Beets reed Frank Morgan huiswaarts op weg naar de volgende dag. De klanken van Gordon Jenkins’ Goodbye klonken na in de Zeeuwse nacht.
Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.
