zaterdag 6 oktober 2007, jazzclub Porgy & Bess, TerneuzenRoberta Gambarini, zang;
Kirk Lightsey, piano;
Douglas Sides, drums;
Giorgios Antoniou, bas..jpg)
.jpg)
Het concert van
Roberta Gambarini mag eigenlijk gezien worden als een verlaat verjaardagsfeestje. In april 2007 vierde de Terneuzense jazzclub
Porgy en Bess haar 50-jarig bestaan, maar toen stond helaas de volle agenda van
Roberta Gambarini het niet toe om naar haar
'favoriete en de leukste jazzclub van de wereld' te komen. Daarom is ze nu voor een éénmalig optreden naar Nederland afgereisd.
En dat ze er zin in had was wel duidelijk. In een heerlijke rookvrije jazzclub zong de in New York woonachtige Italiaanse drie uren vol met o.m. jazzklassiekers van
Porter,
Strayhorn,
Brubeck,
Ellington en
Holiday. Voor het optreden had ze drie topmuzikanten meegenomen om haar muzikaal te begeleiden. Op bas de in Athene geboren linkshandige
Giorgios Antoniou (tijdens het vorige concert van Roberta in Porgy en Bess stond hier nog de legendarische
Jimmy Woode). Achter het drumstel de ervaren
Doug Sides, die ook eerder in Terneuzen te gast was. En als routineuze begeleider achter de piano was
Kirk Lightsey meegekomen. Deze pianist, die zich kennelijk erg op zijn gemak voelde op het podium en daar buiten, vroeg overigens met zijn soms
.jpg)
.jpg)
clowneske gedrag wel zeer nadrukkelijk de aandacht van het publiek. Iets waardoor
Roberta Gambarini zich niet van de wijs liet brengen. Ze deed een uitgebreide greep uit een breed scala van jazzstandards. Zoals o.m.
Hammersteins Nobody Else But Me, het door
Coleman Hawkins populair gemaakte
Body And Soul,
On The Sunny Side Of The Street waarbij naast
Gillespies trompet- ook
Rollins’ saxpartij vocaal werd ingekleurd en bij
Strayhorns Just Squeeze Me werd zelfs
Kirk Lightsey verleid tot een scatpartij. Ronduit indrukwekkend was een uitvoering van
Harry Warren’s
This Is Always waarbij
Giorgios Antoniou excelleerde als enige begeleider. Door een prachtig in het Italiaans uitgevoerde compositie van
Bruno Martino verloochende de in Turijn geboren zangeres haar afkomst niet. Ze bevestigde vanavond weer eens de keuze van
The Jazz Journalists Association die haar uitriep tot
“2007's Female Vocalist of the Year”.
Klik
HIER voor een fotoverslag van dit concert.
Dit artikel werd ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.