Hein Van de Geyn nodigt uit....

Hein Van de Geyn nodigt uit Rony Verbiest & Cyrille Carreon

,,Ik hoor hier vaak de muziek van Rony na afloop van een concert. Hier in Porgy en Bess wordt zijn muziek heel vaak gedraaid. En het doet me elke keer veel. Nu ik Artist in Residence ben in Porgy en Bess, heb ik besloten om samen met Rony een concert te doen.’’

Hein Van de Geyn vertelt dit kort na het geweldige concert dat hij heeft gegeven met Bert van den Brink en Hans van Oosterhout, onderdeel van de tournee die Bert maakt als winnaar van de Boy Edgar Prijs.
En daar klinkt inderdaad op die zondag de 9e december Rony Verbiest uit de luidsprekers. Tot volle tevredenheid ook van Bert van den Brink, die bij de eerste tonen al de accordeon van het Belgische fenomeen herkent.

Het optreden van Hein en Rony wordt het nieuwjaarsconcert op zondag 20 januari. Rony voornamelijk op bandoneon, Hein natuurlijk op zijn mooie bas. En er komt iets nieuws bij in de persoon van Cyrille Carreon. Zij staat als story teller op het affiche.
Hein is heel enthousiast over haar. ,,Ze is een heel inspirerende dame, die naast dat ze prachtig zingt geweldig teksten verwoordt... Ik heb een paar teksten, zij heeft een aantal prachtige, pakkende teksten. Het lijkt me te gek als we deze ‘poetry’-lijn een plaats geven naast en tijdens de muziek in Porgy en Bess.''

Hein heeft het nieuwjaarsconcert een keer doorgenomen met Rony. ,,We zijn in Antwerpen thuis bij hem geweest. Cyrille was ook mee. En we zitten op een zelfde lijn. Ik wil mijn spel een extra dimensie geven, nu met Cyrille erbij, nieuwe dingen doen. Rony is diezelfde weg ingegaan door samen met zijn vrouw, actrice en zangeres Antje de Boeck, te spelen. Opvallend hè. En dat concert op 20 januari... Dat wordt heel bijzonder. Dat beloof ik.''

Artist in Residence betekent dat je meer keren in een seizoen optreedt. En dus komt Hein op zondag 16 maart nog een keer. Dit keer in duo met de Amerikaanse pianist Walter Norris. ,,Een fenomeen'', zegt Hein. ,,Hans Zuiderbaan heeft me op hem gewezen. En ik heb 'm ooit eens zien spelen met Michael Brecker, ergens in de jaren zeventig, geloof ik. Ik was Walter Norris helemaal vergeten. Maar dat is een echte meester."
De Amerikaan treedt weinig op. Hij is selectief. Net als enkele andere grootheden heeft hij zich in Duitsland gevestigd toen hij bij een van de grote omroeporkesten kon spelen. Zijn uitvalsbasis werd Berlijn.
Walter Norris is een grote onbekende bij het grote publiek, maar bekend bij de liefhebbers. Een zo'n liefhebber vond het leven van de pianist zo opmerkelijk dat hij een film maakt over hem. En die komt volgend jaar uit (www.walternorrisfilm.com).

Maar wie tot die tijd niet wil wachten. Deze legende, die klassieke muziek verweeft met jazz, is dus met Hein Van de Geyn in Porgy en Bess op zondag 16 maart.

Reserveren?

Porgy en Bess

Noordstraat 52

4531 GJ Terneuzen

Telefoon: 0115-613293

Email

CD opname Bert van den Brink

zondag 9 december 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Bert van den Brink, piano;
Hein Van de Geyn, bas;
Hans van Oosterhout, drums.

De VPRO/Boy Edgar Prijs 2007 is toegekend aan Bert van den Brink, pianist, componist, arrangeur, docent en producent. De prijs, de belangrijkste in Nederland op het terrein van de jazz en geïmproviseerde muziek, bestaat uit een plastiek van Jan Wolkers en een geldbedrag van €12.500,-. De VPRO/Boy Edgar Prijs 2007 werd op woensdag 11 april 2007 uitgereikt tijdens een feestelijk programma in het Bimhuis te Amsterdam. Daarna gaat Van den Brink met zijn oude vaste trio met bassist Hein Van de Geyn en drummer Hans van Oosterhout langs de Nederlandse podia.

Vóór het podium van Porgy en Bess staan twee hoge microfoonstandaards en in een hoek achterin zit Ben Uijtjens achter een klein mengpaneel. Er worden geluidsopnames gemaakt voor een CD. Ook worden er een beeldregistraties gemaakt. Het gaat om één van de laatste concerten in Bert van den Brinks Boy Edgar Prijs toernee. De sfeer is ontspannen en het publiek applaudiseert gedisciplineerd ná elke laatste noot van ieder nummer. Geen te vroeg applaus en niet tussendoor na een solo. Het trio klinkt al één instrument. Van de Geyns baslijnen zweven weg in de pianoklanken van Van den Brink en Van Oosterhout tikt subtiel en gedreven alle nummers naar een goed slot. Toch is de communicatie tussen de muzikanten door het ontbreken van visuele aspecten een extra moeilijkheid voor de pianist. Zo is hij ook wel eens tijdens een live radio-opname gestart terwijl de band nog niet op het podium stond. Onbedoeld werd er toen een fraaie pianosolo gespeeld. Vanmiddag brengt het trio een aantal speciaal door hem voor deze toernee gecomponeerde stukken, wat composties van Van de Geyn en een paar verbouwde jazzstandards. En de onderlinge communicatie is bijna telepatisch! Bert van den Brink is geen geboren componist, zegt hij zelf. Veel nummers komen tot stand door wat te pingelen. En zo ontstaat er vaak nieuw materiaal. En Vacance is een dergelijk stuk. Het handelt over emotie. Een groep Afrikaanse kinderen viert via het Rode Kruis 3 weken vakantie in Parijs. Bij ieder nummer wordt tekst en uitleg gegeven. Zo vertelt hij bij een abstracte blues over de deelbaarheid van 12. "Als muziek vaag wordt, dan is het altijd twee keer zes maten, anders is het drie keer vier". "En" zegt-ie "twee keer vijf is ook twaalf" en aanvullend "rest twee".

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Lewinsky Quartet for three

vrijdag 30 november 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Arno Krijger, Hammond B3;
Rolf Delfos, saxofoons;
Pascal Vermeer, drums.

Een kwartet met drie personen. Dat vraagt om een verklaring. In de bezetting lijkt de baspartij te ontbreken, maar niets is minder waar. Op het 150 kilo wegende Hammond B3 orgel zorgt het voetenwerk van Arno Krijger voor de bassen. Een kwartet voor de prijs van 3 wordt er gegrapt. Overigens speelt op de CD op 4 nummers gitarist Anton Goudsmit mee.

Dat Arno Krijgers Lewinsky Quartet juist in het Terneuzense Porgy en Bess de nieuwe CD 'Omnipotent' presenteert is niet toevallig. In Terneuzen staat niet alleen Krijgers muzikale wieg, maar genoemde jazzpodium wordt al van jongst af aan door hem betreden. Een logische keus dus voor de CD-presentatie in bijna huiselijke sfeer.

Het concert begint met het up tempo en funky Jazz and beyond, een compositie van Rolf Delfos en vervolgens met het bluesy S5 van de hand van Pascal Vermeer en Laetitia van Krieken. S5 opent met een solo op Hammond met het zo kenmerkende draaiende geluid uit de Lesley box. Chi chi is een mooie compositie van Krijger met mooie onderliggende baslijnen. De CD biedt fraaie eigen werken zoals ook het titelnummer Omnipotent, wat staat voor almachtig en de dingen durven te doen op het podium. Subtitel van dit stuk is Oh thou Lewinsky (inderdaad Monica!). Het nummer Prestonesque (naar de in 2006 overleden toetsenis Billy Preston) is ook weer zo'n heerlijk niet bij stil te zitten nummer (met op de CD een fraaie gitaarpartij van Anton Goudsmit. Het laatste nummer (voor de toegift World Warrior) is de enige standard die ook op de CD staat; Duke Ellingtons onsterfelijke Caravan.

Zie HIER het fotoverslag van dit concert!

Stromingen van eb en vloed

Wolfert Brederode Quartet presenteert CD "Currents"


donderdag 22 november 2007, MuziekPodium Zeeland, Café Desafinado, Middelburg


Wolfert Brederode, piano;
Claudio Puntin, klarinet en basklarinet;
Mats Eilertsen, bas;
Samuel Rohrer, slagwerk.


In april 2003 trof ik voor het eerst de pianist Wolfert Brederode. Hij begeleidde de Nederlands Zwitserse zangeres Susanne Abbuehl op piano, melodica en een soort laag bij de gronds harmonium. Samuel Rohrer zat achter het slagwerk en op klarinetten speelde Christof May. Ook op de Edison-winnende CD April van Abbuehl op het ECM label wordt gemusiceerd met dezelfde bezetting en levert Brederode een belangrijke ondersteunende rol. Toen al trof deze pianist mij met zijn lyrische en dynamische melodielijnen.

Deze week presenteert de klassiek geschoolde jazzpianist zelf zijn eerste CD Currents op het prestigieuze Duitse ECM label. Om zich heen heeft hij een aantal gelijkgestemde muzikanten verzameld uit Keulen, Oslo en Berlijn, alleseters binnen de klassieke en geïmproviseerde muziek. Op de klarinet en basklarinet Claudio Puntin die laat horen dat je met een klarinet meer kan dan het traditionele werk. De zeer getalenteerde Noorse bassist Mats Eilertsen speelde met o.m. Kenny Wheeler, Pat Metheny en Nils Petter Molvær. De in Bern en Boston geschoolde slagwerker toerde ondermeer door Europa met Erik Truffaz, Marcus Stockhausen en Susanne Abbuehl. Uiteraard wordt er veel werk gespeeld van de in juni 2006 opgenomen CD. Stuk voor stuk eigen composities met een geheel eigen signatuur. Wolfert Brederode lijkt je mee te nemen door een denkbeeldig landschap van bergen en dalen en rivieren met stroomversnellingen en zorgt er voor dat je met zijn subtiele aanslag weer een zachte landing krijgt. Een recente compositie gemaakt in de provincie Zeeland kreeg de werktitel Delta. Je voelt je werkelijk meegenomen op de stromingen van eb en vloed en je hoort de elementen van water en wind aan je voorbij trekken. Hoe beeldend kan muziek zijn?

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.

In memoriam Frank Morgan

Vrijdagmorgen 14 december is Frank Morgan overleden! Nog zo kort geleden hebben wij mogen genieten van zijn mooie saxofoonklanken. Een bijzonder mens en groot musicus is heengegaan.

Zie het verslag van 4 november in Porgy en Bess.

到着しました。 Hoogste versnelling?

Mona Lisa Overdrive

vrijdag 16 november, bimhuis, Amsterdam

Stefan Lievestro, bas;

Arno Krijger, Hammond B3;

Jesse van Ruller, gitaar;

Hans van Oosterhout, drums.

Ik kan het niet lezen, maar de roem van Mona Lisa Overdrive is al doorgeklonken tot in Japan. Niet alleen de CD, maar kennelijk ook het concert in het bimhuis werd er op onderstaande blog kort besproken. Of zij het goed vonden? Ik weet het niet. Ik vond het heerlijk!

(Zie Japanse blog)

昨日、写真の掲載を許可してくれたEddy Westveer氏が、直接写真を送ってくれました。とても素敵な写真なので、しばらくは新たなタイトルは建てず、この記事を更新する形を取らせていただきます。また、Eddy Westveer氏のブログは「Jazz is not dead」というタイトルで、他にも素敵な写真が満載です。オランダ語なので悲しいことに私には読めませんが、検索も可能になっているので、是非、訪れてみてください。

到着しました。ジャケット写真は以前掲載したものではなかったので、訂正します。申し訳ありませんでした。　Pete Philly & PerquisiteのMindstateのようなアルバムだったらと不安はあったのですが、ずっと馴染みやすいアルバムでした。　Jesse Van RullerのStratcasterの演奏、Arno Krijgerのオルガンともに素敵ですね。この二人の掛け合いで始まる2曲目のRed Ribbonが気に入っています。　Roy Buchanan好きの私としては、このアルバムでStratcasterの個性ある音の良さを再認識しました。　あゆ実さん、Kisaragimaruさんから頂いたコメントに改めて感謝しております。　あゆ実さんのアムステルダムでのライヴ遭遇は実にラッキーでしたね。Kisaragimaruさんはすでに「ラスト曲が意外と簡単ですぐCOPYでき、CDをかけながらこちらもギターを弾く、共演遊びに熱中しているこの頃です」とのこと。Levinで弾いているのですか？素敵ですね。

Foto's van het concert in het bimhuis vind je HIER.

James Carter ontmoet Suriname

De Nazaten met James Carter

woensdag 14 november 2007, MuziekPodium Zeeland, Café ‘t Schuttershof, Middelburg

James Carter, baritonsax;
Robby Alberga, gitaar;
Klaas Hekman, piccolo, sopraan- en basssax;
Carlo Ulrichi Hoop, conga's en Surinaamse percussie;
Keimpe de Jong, sopraan- ,tenor- en bassax;
Carlo Jones, altsax;
Setish Bindrabam, trompet;
Gregory Kranenburg, drums;
Chris Semmoh, skratyi en Surinaamse percussie;
Patrick Votrian, trombone en sousaphone.

Er is een lezenswaardig artikel op het internet te vinden van tenorsaxofonist Kelly Bucheger (o.a. in een Nederlandse vertaling). De titel luidt: “Hoe James Carter mijn leven verwoestte”. Een aangrijpend verhaal over het vermeende talent van James Carter.

Carter is inderdaad een veelzijdig saxofonist, multi-instrumentalist en ensemble-speler. Vanavond verstevigt hij de al aanwezige brommende saxen van De Nazaten met zijn baritonsaxofoon. James Carter beschouwt de muziek van Suriname, de ontmoeting van het tropische Caraïbische gevoel met dixieland, als die van verwante geesten. De Nazaten spelen een aanstekelijke mengeling van Surinaamse kaseko, jazz, Antilliaanse walsen, mardi grass, klezmer, Europese fanfaremuziek, calypso en geïmproviseerde muziek. Vanavond worden er een een aantal nieuwe composities gespeeld. De stukken zijn van de hand van gitarist Robby Alberga, saxofonist Keimpe de Jong en bassaxofonist Klaas Hekman. De nummers zijn speciaal voor Carter geschreven en met hem ingestudeerd.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Chopin op Curaçao met Corsen

Randal Corsen Group en schrijver Jan Brokken

zaterdag 10 november 2007, Sint Jacobskerk, Vlissingen

Jan Brokken, verteller;
Randal Corsen, piano;
Eric Calmes, bas;
Ulrich de Jesus, kwarta en gitaar;
Enrique Firpi, drums;
Arlette Koeijers, zang, percussie en gitaar;
Eric Brigitha, percussie.

Het valt niet mee om in een kerkgebouw geluid elektrisch te versterken. Maar het resultaat viel met uitzondering van de voorst zijrijen niet tegen. En zo kon het dat zo’n vijfhonderd aanwezigen konden genieten van de verhalen van Jan Brokken en de muziek van de Randal Corsen Group.

Jan Brokken vestigde zich in 1993 op Curaçao en speelde de eerste avond daar enkele mazurka’s van Chopin en werd de volgende morgen door de buurman in de armen gesloten. “Ik hoorde u gisteren onze muziek spelen.” Dat was het begin van zijn ontdekkingstocht. Hij nam een schat aan verhalen en anekdotes van eigenzinnige muzikanten mee. “In de Antilliaanse muziek”, schrijft hij, “vond ik waarnaar ik in mijn reisverhalen zoek; hoe culturen in elkaar overgaan.”

Met Randal Corsen als één van de belangrijkste ambassadeurs van de Antilliaanse muziek wordt het muzikale deel van het programma perfect wisselend ingevuld met de literaire delen. Corsen stamt uit een literaire en muzikale familie en weet klassiek te mengen met jazz en Antilliaanse en Latijns-Amerikaanse muziek. Vanavond weet hij met zijn vaste groep een boeiend muzikaal programma te presenteren. Binnen de uitgebreidere percussiebezetting krijgt ook Corsens partner Arlette Koeijers terecht meer ruimte voor haar vocale talenten.

Een boeiend literair-muzikaal programma met een reis naar de bronnen van de Antilliaanse muziek!

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

In de voetsporen van Charlie Parker

Frank Morgan & Trio Rein de Graaff

zondag 4 november 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Frank Morgan, alt saxofoon;
Rein de Graaff, piano;
Marius Beets, bas;
Eric Ineke, drums.

Als een broze oude man zat de 73-jarige Frank Morgan ruimschoots voor aanvang gereed op het podium. Diverse malen uitroepend dankbaar te zijn dat-ie nog in leven was, gaf hij te kennen dat hij wilde gaan spelen.

De levensloop van Frank Morgan is bijzonder te noemen. Hij werd door Duke Ellington gevraagd toen hij zegt-ie zelf 13 jaar oud was. Maar zijn vader, bebop gitarist Stanley Morgan, die met Charlie Parker speelde en later leider was van de Ink Spots, verbood het hem. Twee jaar later speelde hij met o.m. Josephine Baker en Billie Holiday. Op advies van Parker startte hij op de klarinet voor de embouchure. Na een dik jaar ging hij verder op de altsaxofoon. Van heel nabij heeft hij zijn idool en mentor Charlie “Bird” Parker gevolgd. Na Parkers dood was de druk voor Morgan te groot om de nieuwe Bird te worden en hij volgde Parker ook in zijn levensstijl van heroine-verslaving. Na dat hij in 1955 zijn eerste eigen plaat had uitgebracht, verdween hij als gevolg van zijn verslaving tot 1985 van het publieke toneel.
In de tussentijd speelde hij wel met Art Pepper in wat hij zelf de beste big band aller tijden noemt. Het orkest bestond uit gedetineerden in de gevangenis van San Quentin.
Het duurde tot half jaren tachtig voor dat de voor de jazzwereld verloren gewaande Morgan zijn rentree maakte in de Village Vanguard. Een productieve periode brak aan tot in 1998 opnieuw het noodlot toesloeg door een beroerte. Doktoren voorspelden dat hij nooit meer zou spelen, maar na een half jaar speelde hij weer. En tot op de dag van vandaag.

Op het podium van Porgy & Bess zit Frank Morgan gereed om te gaan spelen. Naast hem een tafeltje met een portglaasje rode wijn, zijn rantsoen voor die dag, en een kan met ijsblokjes. Wellicht is Morgan op zijn best binnen de intimiteit van een kleine club en komen dan zijn zeer beheerst geblazen ballads het best tot zijn recht. Eén van de eerste nummers die hij speelde was Jerome Kern’s All The Things You Are, deskundig begeleid door een van de beste beboptrio’s van Europa. Het tempo van de gespeelde nummers was bijzonder relaxed, waaraan de geconsumeerde, met vakkundige assistentie gefabriceerde spliffs misschien debet waren. Morgan had er duidelijk zin in en genoot van de aandacht en het applaus van het publiek. Parker’s geluid klonk onmiskenbaar door in Stan Getz’ alternatieve Zweedse volkslied Dear Old Stockholm en Barry Harris’ Only Innocence. Dank zij Frank Morgan leeft Charlie Parker voort!

Na het concert werden de plaatselijke sliptongetjes met zichtbaar genoegen gegeten. Marius Beets reed Frank Morgan huiswaarts op weg naar de volgende dag. De klanken van Gordon Jenkins’ Goodbye klonken na in de Zeeuwse nacht.

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Klara Carrièreprijs 2007: Toots Thielemans

Op zaterdag 1 december reikte Klara tijdens een feestelijke live-uitzending de Klara Muziekprijzen 2007 uit in de Bijloke in Gent, waar die dag ook de derde editie van de Staten Generaal van de Klassieke Muziek plaatsvond. De jaarlijkse Klara Muziekprijzen krijgen steeds meer succes. Het palmares van deze zevende editie mag er dan ook zijn. Kwaliteitsvol, verrassend, internationaal én Belgisch: Toots Thielemans, Frank Braley en de gebroeders Capuçon, Wannes Van de Velde, Dré Pallemaerts en het Vlaams Radio Koor.

Klara wil met de Klara Carrièreprijs een soort van “Lifetime achievement Award”, op Vlaamse leest geschoeid uitreiken.

Een eerbetoon dus aan een Vlaamse musicus met internationale uitstraling. De voorbije edities lauwerde Klara klarinettist Walter Boeykens, mezzo-sopraan Rita Gorr, Wannes Van de Velde, hét boegbeeld van de volkszang in Vlaanderen, componist en dirigent Vic Nees, Paul Van Nevel, pionier onder de pioniers van de Franco-Vlaamse polyfonie, en de bekendste Belgische filmcomponist en dirigent Frédéric Devreese.

Eigenlijk is het onbeleefd Toots Thielemans nog voor te stellen. Toots is jazz.
Geboren op 22 april 1922 in het hartje van de Brusselse Marollen debuteerde Jean-Baptiste “Toots” Thielemans als accordeonist in het café van zijn vader. Al heel snel leert hij gitaar en mondharmonica. Vanaf het begin is Toots voortdurend op zoek naar nieuwe klanken en nieuwe melodieën. Hij zoekt zijn eigen stijl en wil door niemand beïnvloed worden.
Toots speelt in bars en restaurants en in 1946 neemt hij zijn eerste professionele grammofoonplaat op met het orkest van Robert De Kers voor de film “Modern Mood”. Een jaar later reist hij met zijn oom naar New York. Toots schuimt er de jazzclubs af en ontmoet Billy Shaw, de impresario van Benny Goodman. De rest is geschiedenis. Toots wordt geëngageerd en in het gezelschap van Roy Eldridge en Zoot Sims gaat hij mee tournee met de populaire klarinettist.
In 1952 krijgt hij via een kennis een baantje bij Sabena in New York. Toots ontmoet er Ella Fitzgerald en Ray Brown en jamt met Charles Mingus en Charlie Parker. Hij doet audities bij de blinde pianist George Shearing, wordt aangenomen en gaat tot 1957 met het kwintet op stap.
Midden jaren zestig komt Toots in contact met meester arrangeur Quincy Jones. Samen maken zij heel wat opnamen, waaronder de soundtrack van enkele filmklassiekers zoals “Midnight Cowboy” en “The Getaway”.
Toots is een veelgevraagde muzikant. Hij is gewoonweg van alle markten thuis en werkt zowel mee aan reclamespots voor “Old Spice” als voor het populaire kinderfeuilleton “Sesam Straat”. Hij tekent ook voor prestigieuze speelfilms als “Turks Fruit”, “Sugarland Express” en “Jean de Florette” en het televisiefeuilleton “Witse”.
Maar bovenal is Toots een unieke performer die met alle groten van het jazzfirmament op het podium stond: Ella Fitzgerald, Bill Evans, Oscar Peterson, Dizzy Gillespie, Gilberto Gil, Joe Pass, Shirley Horn, Jaco Pastorius, Richard Galliano, Natalie Cole, Pat Metheny, John Zorn…Ook popidolen als Billy Joel en Paul Simon deden regelmatig een beroep op de geniale harmonicaspeler.
Sinds 1997 is Toots ook peetvader van Jazz Middelheim. Hij speelde er onder andere met Bob Franken (1976), Roland Hanna (’81), Martial Solal (’93), John Scofield (’95), Brad Mehldau (’97), Kenny Werner (’99 en 2005), het Brussels Jazz Orchestra o.l.v. Maria Schneider (2001), Flat Earth Society (2003) en Lee Konitz (2007).

Voor meer informatie: zie ook zijn website www.tootsthielemans.com/
Klara Muziekprijzen 2007: http://www.klara.be/

Dele Sosimi's "Identity"

Vorige week ontving ik per Royal Mail de nieuwe CD Identity van Dele Sosimi en zijn Afrobeat Orchestra. Ik zag de aanstekelijke band in juni van dit jaar bezig op het podium van het Groene Strand tijdens het Oerol festival. Ik herinner me een wervelend optreden met funky, groovy, jazzy, swingende wereldmuziek. En je hoorde ook onmiskenbaar de klanken van Fela Anikulapo-Kuti. En dat laatste is natuurlijk niet verwonderlijk. Fela Kuti en Dele Sosimi hebben dezelfde roots en begin jaren '80 speelden ze al samen. In 1986 richtte hij samen met zoon Femi Kuti The Positive Force op, waarvan hij tot eind 1995 bandleider was. Toen verhuisde hij naar Londen en startte zijn eigen band. Onlangs verscheen deze aanstekelijke CD. Binnenkort speelt hij waarschijnlijk mee met het Amsterdamse Bernies Lounge ter promotie van hun CD Red Mango, waarop hij op een aantal tracks meespeelde.

Foto's van het optreden op Terschelling vind je HIER!

http://www.delesosimi.org/

Tachtig jaar en nog steeds cool

Lee Konitz & Walter Lang

zaterdag 3 november 2007, MuziekPodium Zeeland, Doopsgezinde Kerk, Middelburg

Lee Konitz, alt saxofoon;
Walter Lang, piano.

Na een ochtendvlucht van Sienna naar Keulen, een aansluitende autorit naar het Zeeuwse Middelburg, een kop uiensoep en een Griekse salade begint Lee Konitz zijn concert. De vorige maand tachtig jaar geworden Konitz speelt onversterkt en probeert tijdens de eerste ingezette tonen rekening te houden met de galm die het bijna honderd jaar oude kerkgebouw produceert. De vijfendertig jaar jongere Walter Lang begeleidt hem op de vleugel. Lang studeerde aan Berklee in Boston en aan de Amsterdamse Hogeschool voor Kunsten. Sinds 1999 heeft hij zijn eigen trio met bassist Nicolas Thys en drummer Rick Hollander. Lee Konitz oogt erg ontspannen en gaat ook de dialoog aan met het publiek. “Zijn er nog vragen?” “Antwoorden misschien?” “Verzoeknummers?”

Het komt zelfs tot ‘audience participation’ waarbij de bezoekers mee mogen neuriën. Konitz en Lang putten uit een indrukwekkende oevre-bibliotheek. Deze avond biedt veel ruimte voor subtiele en goed te volgen improvisaties waarbij het thema niet verloren gaat. Van de recente CD ‘Ashiya’, allemaal composities van Lang, worden slechts een paar verdwaalde akkoordenschema’s gespeeld. Na vijf kwartier spelen en een toegift beginnen Konitz’ vingers van de kleppen te glijden, zoals hij zelf zegt. Het applaus en de gecontroleerde zuivere klanken klinken nog lang na.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Eerste editie SwingFestival geslaagd!

SwingFestival Breda


zondag 28 oktober 2007, Café Zeezicht, Café ’t Hart van Breda, Café Sam Sam, Golden Tulip Keyser, PARA en Mezz

Met Rob van Bavel Trio met Tineke Postma, Sensuál, Joep Peters Trio, The Jan Learbuch Orchestra met Hilde Vanhove en Ellister van der Molen, BOSCO – Bogers Swing Collective, Fernando Lewis Supersession
Op zondag 28 oktober vond de eerste editie plaats van het Swing Festival Breda met een keur van Nederlandse jazzmusici, waarvan velen met Bredase “roots”. Zie het volledige programma. De optredens waren gesitueerd in hartje Breda op diverse lokaties en waren allen vrij toegankelijk. Dat wil zeggen als je er nog bij kon dan. In de café’s was het in ieder geval lekker druk. In Café Zeezicht (welke zee??) speelde Tineke Postma mee met het Rob van Bavel Trio en werd ook de jeugdige Sebastiaan van Bavel (Van Bavel junior zogezegd) ten tonele gevoerd. In Golden Tulip Keyser, de vaste lokatie van the Jan Learbuch Orchestra, waren ondermeer te gast de Belgische jazzvocaliste Hilde Vanhove en Ellister van der Molen op bugel. Bij het Bredase poppodium Mezz speelden de Fernando Lewis Supersession de muziek van Ray Charles. En heel toevallig en niet in het kader van dit festival speelde in het aangrenzende Mezzcafé vooraf het Belgische Dez Mona. De afsluiter was een korte JAM in de grote zaal van Mezz. De organisatie kijkt terug op een goed verlopen eerste editie van dit festival en richt de blik op 2008.

Een fotoverslag tref je HIER.

Led Tyftelin, Shoosabuster, Meg Nem Sa, Ouch.....

TYFT (IJsland/VS)

donderdag 25 oktober 2007, MuziekPodium Zeeland, Café ‘t Schuttershof, Middelburg

Hilmar Jensson, gitaar;
Jim Black, drums, electronics;
Andrew d’Angelo, tenorsaxofoon, basklarinet, electronics.
“Heftige straf van boven” is kennelijk zo ongeveer de letterlijke vertaling van Tyft. En dat is nou juist wat het niet is, tenzij je natuurlijk allergisch bent voor het grensoverschrijdende gitaargeluid van Hilmar Jenson. In Tyft , de verrassing van het Try Tone Festival 2006, is verder een belangrijke rol weggelegd voor Andrew d’Angelo op tenorsaxofoon, basklarinet en electronica. We zagen hem eerder aan het werk bij de Belgische New Yorker Nicolas Thys & The 68 Monkeys. Het driemanschap wordt gecompleteerd door meester slagwerker Jim Black, hier eerder te gast samen met Dave Liebman, die zich overigens ook ruimhartig bediende van allerlei fuzzy en bassige klanken uit zijn meegebrachte Apple. Veel composities van Jensson die ruimte bieden tot improvisatie, maar de aan elkaar gewaagde muzikanten verdwalen niet en de muziek blijft hecht.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

12 snaren en één stem

Paulien van Schaik & Hein Van de Geyn plus Strings
zondag 21 oktober 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Paulien van Schaik, zang;
Hein Van de Geyn, bas;
Frans Grapperhaus, cello;
Yvonne van de Pol, altviool.

Het is inmiddels een traditie geworden in de Terneuzense jazzclub om ieder seizoen een “artist in residence” uit te nodigen voor een drietal concerten. Hein Van de Geyn valt de eer de beurt om daar dit jaar invulling aan te geven. Alleen de inhoud van het eerste concert in de reeks is bekend, waarover later meer. Op dit moment worden er leuke ideeën uitgewerkt voor de twee volgende concerten. Data en inhoud worden later bekend. Overigens komt Van de Geyn op 9 december nog een extra keer met Bert van den Brink in het kader van de VPRO Boy Edgar Prijs.
Het eerste concert van het drieluik wordt door Van de Geyn ingevuld met jazz-zangeres Paulien van Schaik, altvioliste Yvonne van de Pol en cellist Frans Grapperhaus.
Paulien van Schaik is één van de beste Nederlandse vertolkers van de songs uit the American Songbook. Na haar terugkeer uit Amerika waar ze studeerde aan het Berklee College Of Music startte een samenwerkingsproject met Hein Van de Geyn en dit resulteerde in twee fraaie CD’s. Het gebrachte werk van deze middag beperkt zich overigens niet tot dit oeuvre. De playlist is HIER te vinden (met als aanvulling het openingsnummer de bassolo Winter en de toegift Summer).

Van Schaik weet je met haar stem te raken en probeert met haar intonatie en gevoel je bij de essentie van het lied te brengen. En dat is de tekst. Bij Kermit de Kikker’s lijflied It’s Not Easy Being Green spreekt dat misschien wat minder tot de verbeelding dan bij de Consuelo Velázquez’ afscheidslied Bésame Mucho. En wie wil er niet Bésame Mucho van Paulien van Schaik? Of wat te denken bij de schoonheid van het landschap in Moonlight in Vermont.
People who meet in this romantic setting
Are so hypnotized by the lovely...
Ev'ning summer breeze
Warbling of a meadowlark
Moonlight in Vermont…

Ware pareltjes zijn ook de in het Portugees gezongen liedjes van Tom Jobim; Retrato Em Branco E Preto en In útil Paisagem. De bijdrage van altviool en cello leveren een mooi extra kleurelement zoals in Blame it on my Youth en als ouverture in Goodmorning Heartache. Dit concert kan weer worden bijgeschreven als één van de juweeltjes in de geschiedenis van Porgy en Bess.

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren

Roberta Gambarini voor één concert naar Terneuzen

zaterdag 6 oktober 2007, jazzclub Porgy & Bess, Terneuzen

Roberta Gambarini, zang;
Kirk Lightsey, piano;
Douglas Sides, drums;
Giorgios Antoniou, bas.

Het concert van Roberta Gambarini mag eigenlijk gezien worden als een verlaat verjaardagsfeestje. In april 2007 vierde de Terneuzense jazzclub Porgy en Bess haar 50-jarig bestaan, maar toen stond helaas de volle agenda van Roberta Gambarini het niet toe om naar haar 'favoriete en de leukste jazzclub van de wereld' te komen. Daarom is ze nu voor een éénmalig optreden naar Nederland afgereisd.
En dat ze er zin in had was wel duidelijk. In een heerlijke rookvrije jazzclub zong de in New York woonachtige Italiaanse drie uren vol met o.m. jazzklassiekers van Porter, Strayhorn, Brubeck, Ellington en Holiday. Voor het optreden had ze drie topmuzikanten meegenomen om haar muzikaal te begeleiden. Op bas de in Athene geboren linkshandige Giorgios Antoniou (tijdens het vorige concert van Roberta in Porgy en Bess stond hier nog de legendarische Jimmy Woode). Achter het drumstel de ervaren Doug Sides, die ook eerder in Terneuzen te gast was. En als routineuze begeleider achter de piano was Kirk Lightsey meegekomen. Deze pianist, die zich kennelijk erg op zijn gemak voelde op het podium en daar buiten, vroeg overigens met zijn soms clowneske gedrag wel zeer nadrukkelijk de aandacht van het publiek. Iets waardoor Roberta Gambarini zich niet van de wijs liet brengen. Ze deed een uitgebreide greep uit een breed scala van jazzstandards. Zoals o.m. Hammersteins Nobody Else But Me, het door Coleman Hawkins populair gemaakte Body And Soul, On The Sunny Side Of The Street waarbij naast Gillespies trompet- ook Rollins’ saxpartij vocaal werd ingekleurd en bij Strayhorns Just Squeeze Me werd zelfs Kirk Lightsey verleid tot een scatpartij. Ronduit indrukwekkend was een uitvoering van Harry Warren’s This Is Always waarbij Giorgios Antoniou excelleerde als enige begeleider. Door een prachtig in het Italiaans uitgevoerde compositie van Bruno Martino verloochende de in Turijn geboren zangeres haar afkomst niet. Ze bevestigde vanavond weer eens de keuze van The Jazz Journalists Association die haar uitriep tot “2007's Female Vocalist of the Year”.


Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Dit artikel werd ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.

Reis door de tijd met Baseline

Hein Van de Geyn’s Baseline met John Abercrombie


donderdag 4 oktober 2007, MuziekPodium Zeeland, Café ‘t Schuttershof, Middelburg


Hein Van de Geyn, bas;
Hans van Oosterhout, drums;
Ed Verhoeff, gitaar;
John Abercrombie, gitaar.

Eigenlijk is het project Baseline, waarmee Hein Van de Geyn vorig jaar “the guitar album” opnam, voor hem een reis terug in de tijd. De inbreng van de gitaar in Baseline grijpt terug naar de periode dat Radio Veronica nog op 192 meter op de middengolf zat. Het was ook die fase in zijn leven dat hij nog een gefrustreerde gitarist was, zoals hij zelf zegt, en idolen had zoals Eric Clapton, Jimi Hendrix, Alvin Lee en niet te vergeten Focus’ Jan Akkerman. Het blad Popfoto bestond nog en er hing een foto van Jerney Kaagman aan de muur op zijn slaapkamer.

Toen in 2006 het plan ontstond om het in 1994 ontstane Baseline weer nieuw leven in te blazen ontstond er een extra retrospectief door ook John Abercrombie te vragen. Met Abercrombie werkte Van de Geyn ook begin jaren ’80 al samen en vormde samen met drummer Joe LaBarbera het Baseline anno 1994. Van der Geyn’s nieuwe formatie bestaat verder uit zijn vroegere buurman Hans van Oosterhout en gitarist Ed Verhoeff, waar hij al een aantal jaren mee samenspeelt. Een samenwerking met twee fantastische gitaristen leek als het uitkomen van een jeugddroom.

Een dag voor dat de muzikanten in september 2006 de studio in gingen voor “the guitar album” zag ik ze al spelen. Dat optreden voelde een beetje als een generale repetitie. En zo voelde het nu zeker niet. De spanning was er af en de meeste bladmuziek verdwenen.
Hein opent het concert als solist met zijn twee eeuwen oude metgezel de contrabas. Het is prachtig om te zien en te horen hoe man en instrument samensmelten. Bij het volgende nummer voegen gitaristen Abercrombie en Verhoeff zich op het podium en bij de klanken van Night Vision nestelt Hans van Oosterhout zich ook achter zijn gele drumkit. Uiteraard veel werk van de door het viertal opgenomen CD, zoals Akkerman, Mixed Up en het naar de flamboyante Braziliaanse componist Hermeto Pasqual genoemde Hermeto. Rock-achtige nummers als Minor Job worden afgewisseld met mooie ingetogen muziekstukken. Serenity dwingt zelfs bij het Middelburgse publiek stilte af aan de bar. Ook voldoende ruimte voor jazzklassiekers zoals het aan Miles Davis toegeschreven Nardis en de glorieuze afsluiter My Funny Valentine. Opnieuw een flashback naar oude tijden, waarbij je in gedachten de legendarische Chet Baker begeleid ziet door één van Nederlands meest succesvolle bassisten.

Klik HIER voor een fotoverslag van dit concert.

Dit artikel werd ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.

Bert Joris presenteert eerste CD op Dreyfus-label

Zondag 16 september 2007, Porgy en Bess, Terneuzen


Bert Joris, trompet, bugel;
Dado Moroni, piano;
Dré Pallemaerts, drums;
Ira Coleman, bas.



Begin dit jaar heeft de Vlaamse jazztrompettist Bert Joris met zijn kwartet (bestaande uit Dado Moroni op piano, Dré Pallemaerts op slagwerk en Philippe Aerts op bas) in Studio Toots opnames gemaakt voor zijn nieuwe CD Magone. Ter promotie van deze plaat – zijn eerste op het Dreyfus-label - en de opening van het concertseizoen van Porgy en Bess brengt Bert Joris werk hiervan ten gehore. De plaats van bassist Philippe Aerts, op toer met Richard Galliano, wordt binnen het viertal ingenomen door Ira Coleman die o.m. meespeelde met Dee Dee Bridgewater, Betty Carter en Herbie Hancock.
Geopend wordt met de compositie King Kombo, een vervolg op twee andere stukken van Joris’ hand King’s Garden en Kong’s Garden. Na de uptempo starter en opwarmer is het tijd om de trompet om te ruilen voor de bugel, wat tijdens het concert veelvuldig gebeurt. The Mighty Bobcat is een mooie ballad die fraai samenspel oplevert met de meehummende Dado Moroni achter de Steinway. To Philip is geschreven voor inspirator Philip Catherine waarmee hij meer dan 15 jaar heeft samengewerkt en begint met een mooie solo van Ira Coleman op de bas. De titel Magone is een samenvoeging van “mother is gone” en in het Italiaans staat het synoniem voor opgekropt verdriet. Het nummer is ter nagedachtenis aan de veel te vroeg overleden Inge van Tiel, partner van saxofonist Kurt van Herck. Het met passie gespeelde titelnummer levert inderdaad een brok in de keel op en toont de absolute hechtheid van de groep.
De eerste set wordt afgesloten met Blue Alert, een blues van Joris’ vorige CD.
In het nummer Triple kun je bijna horen hoe een kat de vogeltjes besluipt en geeft op die manier de haat-liefde verhouding weer die de trompettist met zijn kat heeft. Veel nummers leveren naast sublieme muziekmomenten ook prachtige anekdotes op. Zo is Signs & Signatures een compositie uit de tijd dat broer Dirk Joris piano speelde in hun band The Shoarma’s, genaamd naar hun favoriete voedsel. Het laatste nummer voor de onvermijdelijke toegift, Mr Dodo, is een ode aan pianist Dado Moroni met daarin een bezielende solo van Dré Pallemaerts die met zijn handen een ingehouden adem van het aanwezige publiek weet af te dwingen. Een geweldig concert en een schitterende CD (Dreyfus FDM 46050 369112 SB126) in de winkel!


Klik HIER voor een fotoreportage van Eddy Westveer.

Dit artikel werd ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.

Binnenkort in Porgy en Bess!

RESERVERINGEN:
Porgy en Bess
Noordstraat 52
4531 GJ Terneuzen
Telefoon: 0115-613293
Email

Roberta Gambarini met Dee Dee Bridgewater en Roy Hargrove
op het North Sea Jazz Festival 2007

Tweede editie Pure Jazz

Lucent Danstheater & Studio3 / Theater aan het Spui / Mercure Hotel

Den Haag, 7 en 8 september 2007

Het augustusnummer van Jazz (Nu) informeert inclusief een extra bijlage uitgebreid over het tweede Pure Jazz Festival in Den Haag. Toen op 14 september (1 week ná het festival!!) het glossy magazine bij mij door de brievenbus gleed, wist ik zeker dat het op Pure Jazz drukker had moeten zijn. De organisatie kijkt terug op een geslaagde 2e editie van het festival. Het Haagse jazzfestival werd dit jaar teruggebracht naar 2 dagen èn uitsluitend binnenpodia. Ruim 3500 bezoekers genoten het weekend van optredens van ca. 50 acts in de zalen van het Theater aan het Spui, Lucent Danstheater, Studio3 en in het Mercure Hotel. Vooral zaterdag was het gezellig druk.

Pure Jazz 2007 leek een aantal “artists in residence” te hebben. Zo was daar op vrijdag Oleta Adams als hoofdact op het podium van het Lucent Danstheater. Zij bracht daar samen met bassist Paul Peterson en drummer en echtgenoot John Cushon nummers uit het repertoire van Billie Holiday en Ella Fitzgerald. Ook dook ze zaterdagavond spontaan op in de foyer van Theater aan het Spui waar Hans Dijkstal het programma Jazz op West presenteerde. Oleta wisselde daar even van plaats met Bas van Lier. Daarna veranderde ze van lokatie en outfit om later met haar eigen trio versterkt door trompettist Philip Harper haar inbreng aan het festival af te sluiten. Philip Harper was het ook die samen met creatief directeur van Pure Jazz Michael Varekamp de vrijdagavond opende met een Tribute to Art Blakey. De nummers (o.m. One by One, Whisper Not, Fantasy in D) werden aan elkaar gepraat met een flink aantal beeldende anekdotes uit een tijdperk dat eindigde met de dood van Art Blakey in 1990. Harper trad ooit als 18-jarig knaapje in dienst van Blakey en ontving muzikale levenslessen van de bandleider. Zo werd hem geleerd om het repertoire van Billie Holiday met meer gevoel te kunnen spelen door ook de songteksten te kunnen zingen. Drummer Ralph Peterson (die zaterdag ook zeer verdienstelijk trompet bleek te spelen) speelde 20 jaar en 30 pond geleden samen met Harper bij Blakey en staat te boek als de laatste Jazz Messenger en drumde naast Blakey. Een andere ex-messenger, Benny Golson, die zaterdagavond met routiniers Kirk Lightsey (70) op piano, Reggie Johnson (67) op bas en Douglas Sides (65) optrad, vertelde het verscheurende verhaal van de dag dat Clifford Brown met de auto verongelukte als inleiding voor zijn Immortal Brown. De 78-jarige saxofonist toonde in goede conditie te zijn en nam zijn 3 kale collega’s nog eens op de hak door op te merken dat de lessenaars met bladmuziek voor hun neus moesten suggereren dat zij goed geschoold waren. In de serie van topconcerten paste zeker ook de Trumpet Summit met Philip Harper, Gerard Presencer, Ralph Peterson, Peter Beets, en Wiro Mahieu. De plaats van de eerder aangekondigde Ack van Rooyen werd ingenomen door saxofonist Simon Rigter en wat mij betreft een gemiste kans om hier Benny Golson te krijgen. Overigens eindigde de bijdrage van Philip Harper aan dit concert wat onverwacht. Eerder draaide hij -om zijn onvrede te tonen over het geluid- tijdens een door hem en Presencer beurtelings prachtig uitgevoerd Caravan, de monitor demonstratief naar het publiek.Een dag eerder konden we de Britse Presencer al bezig zien en horen met trombonist Ilja Reijngoud samen met Martijn van Iterson met o.m. werk van Reijngouds CD New Arrival (Original Blonde, Why certainly) en werk van John Scofield (o.a. Everybody’s party). Vervolgens tref je een goed uur later Ilja Reijngoud weer aan met zijn muzikale vrienden van de Houdini’s Remixed! met veel werk van hun mooie nieuwe CD!
Het leuke van dit festival is eigenlijk wel dat er veel kruisbestuivingen zijn en dat je muzikanten in tal van hoedanigheden op diverse podia op één of twee dagen kunt aantreffen. Hiermee wordt de kleinschaligheid en de intimiteit benadrukt en gelijkertijd is dit ook waarom iedere vergelijking met (het ooit Haagse) North Sea Jazz Festival mank gaat. Overigens kun je met optredens op zes podia onmogelijk alle concerten meemaken. Van de enige zaal waar gerookt mocht worden, Studio 3, heb ik dan ook weinig meegekregen. Ntjamrosie, Ben Westbeech, Jazzanova’s Alex Barck, Rednose Distrikt & Benny Sings om er maar eens een paar te noemen heb ik helaas gemist.

Er bleef genoeg keuze over. Met het thema Jazz & Words werden er in de Grote Zaal een brug geslagen tussen literatuur en muziek. Zo liet Kees van Kooten zijn werk op verrassende wijze begeleiden en inkleuren door door Corrie van Binsbergen (met Alan Purves, Hein Offermans, Pieter Jan Cramer, Joost Buis en Tineke de Jong). Van Kooten stond daar met enigszins pijn in het hart omdat hij het concert van Benny Golson moest missen. Komend seizoen gaan Jules Deelder en New Cool Collective op toernee. En Pure Jazz had de primeur. De New Cool Collective speelt heerlijk keihard swingende muziek Van enige organisatie en samenhang tussen de Collective en Deelder leek (nog) geen sprake. Na de Kutsong hield ik het even voor gezien.Jazz & Words werd afgesloten met Urban Roots United. Dit is een nieuw project van Michael Varekamp met rappers Andy Ninvalle, Homer MC en D.N.A., saxofonisten Benjamin Herman en Cyrille Oswald, Wiboud Burkens op keybords, Harry Emmery op bas en Erik Hoeke op drums. Zij brachten een aanstekelijke combinatie van hiphop en jazz en sloten daarmee het festival in de Grote Zaal op het hoogtepunt af.

Zie hele fotoverslag van Eddy Westveer HIER!

Dit verslag is ook gepubliceerd op jazzwebsite Draaiomjeoren.

Porgy en Bess opent jazzseizoen

Zondag 16 september wordt het jazzseizoen van jazzclub Porgy en Bess in Terneuzen geopend door het Bert Joris/Dado Moroni Quartet. Het concert begint om 16.00 uur.

De tournee die het kwartet maakt, staat in het teken van de nieuwe cd van Bert Joris, Magone. Onder meer het Bimhuis (donderdag de 13e) in Amsterdam wordt aangedaan. En Porgy en Bess natuurlijk, waar de trompettist al zo veel memorabele concerten heeft gegeven. Bert Joris is een graag geziene gast in Porgy. Als trompettist behoort tot de absolute top. En hij blaast niet alleen in de major league. Ook zijn werk als componist en arrangeur is grote klasse. Het Brussels Jazz Orchestra getuigt daar vaak van. Dado Moroni is een gigant op de piano, zijn eigenzinnige spel is stevig geworteld in de jazztraditie en tegelijk een smaakvolle combinatie van hedendaagse New Yorkse energie en verfijnde Italiaanse grandeur.


Bert en Dado zijn vrienden en werken al langere tijd samen. Het album dat ze samen hebben opgenomen, is uitgekomen op het bekende Dreyfus label. Ira Coleman is de bassist tijdens de tournee. Hij speelde deze zomer in Europa met zangeres Dee Dee Bridgewater. Zijn optreden tijdens het recente North Sea Jazz Festival heeft veel indruk gemaakt. Op de cd speelt Philippe Aerts overigens de baspartij. Drummer Dré Pallemaerts is stilaan uitgegroeid tot een van de grootsten in Europa. Sinds enkele jaren zwaait de Belg de scepter over de slagwerkafdeling van het conservatorium in Parijs. Hij speelt al sinds zijn jonge jaren met Bert Joris. Tijdens het recente Jazz Middelheim in Antwerpen speelde het kwartet nog een compositie uit die tijd. Pallemaerts en Aerts waren er in 1986 ook al bij toen Bert Joris de cd Sweet Seventina opnam. Vanaf die tijd zijn de drie Belgen steeds verder gegroeid. Ruim twintig jaar later is er dus een nieuwe cd, nu niet met Michel Herr als pianist, maar met de grote Dado Moroni.


Bert Joris, trompet en bugel
Dado Moroni, piano
Ira Coleman, bas
Dré Pallemaerts, drums

Verder staan dit jaar in ieder geval nog op het programma:

zaterdag 6 oktober 20.00 uur Roberta Gambarini Quartet

zondag 21 oktober 16.00 uur Paulien van Schaik en Hein v.d. Geijn plus strings

zondag 4 november 16.00 uur Frank Morgan met Trio Rein de Graaff

vrijdag 30 november 20.15 uur CD presentatie Lewinski (Arno Krijger)

zondag 9 december 16.00 uur Bert v.d. Brink Trio (Tournee VPRO Boy Edgar Prijs)

Jazzclub Porgy en Bess

Noordstraat 52 (klik hier voor kaart)

4531 GJ Terneuzen

Telefoon: 0115-613293

Email sturen

Zeeland Nazomerfestival en Koning Kunst

"Zeeland Nazomerfestival kijkt terug op een geslaagde editie. De voorstellingen op locatie en de activiteiten in het festivalhart werden allen uiterst positief ontvangen door pers en publiek. De kwaliteit van het gebodene was over de gehele linie hoog. Ook in organisatorisch opzicht is het Nazomerfestival goed verlopen. Er kwamen zo’n 22.500 bezoekers af op het festival waaronder velen van buiten Zeeland."

Bovenstaande schrijft ZNF zelf op haar website.

Volgens mij hebben de thuisblijvers gelijk gekregen. En aangezien ik zelf ook tot de thuisblijvers behoor, kan ik niet inhoudelijk oordelen over het niveau van de voorstellingen. Ik volg mijn gevoel en ga gewoon niet. Ik kan natuurlijk wel luisteren naar wat anderen zeggen en schrijven. Ik hoor mensen die ik hoog inschat "overgewaardeerd, overgesubsidiëerd, elitair, arrogant en te hoog gegrepen" roepen. En natuurlijk de lokatie was vaak prachtig, maar ja die was er al! Deze week werd ik zeer getroffen door een ingezonden brief in de PZC. De dame die de brief schreef, had de slotavond op het Ruud van Meijel-plein bezocht (ik heb het Abdijplein sinds het Middelburg Jazzfestival omgedoopd, omdat de ZNF-directeur vond dat het zijn plein was!). De optredende band Zita Swoon had kennelijk bij Koning Kunst afgedwongen dat er tijdens het concert geen drankjes geschonken mochten worden. Zodoende moesten de "vele" bezoekers op een droogje de avond doorbrengen. Kunst gaat voor plezier, ook op de feestelijk slotavond.

Zeeland Nazomerfestival 2008

Het valt mij op dat er in Zeeland erg krampachtig en met veel (gemeenschaps)geld wordt vastgehouden aan het Zeeland Nazomerfestival. Zeeland moet zich artistiek en cultureel kennelijk juist voor buiten de provincie op de agenda plaatsen. Voor de sponsors en zeker de Provincie Zeeland lijkt het me een goed moment om de uitgangspunten nog eens allemaal te heroverwegen. Tijd voor een frisse Zeeuwse wind door Zeeland Nazomerfestival!

In Memoriam Joe Zawinul

Jazz and beyond

Zaterdag 18 augustus 2007, Jazz Middelheim, Park den Brandt, Antwerpen

Het 2-jaarlijkse festival Jazz Middelheim in het park Den Brandt in Antwerpen kent voor alle 5 dagen een ander thema. De vierde dag biedt met het thema “Jazz and beyond” alle mogelijkheden en carte blanche voor de programmeurs.

Wanneer de Duitse trombonist Nils Wogram met zijn Root 70 Plus om stipt 3 uur de dag opent, is de grote menigte nog niet op het programma af gekomen. Slechts een schamel aantal voorste rijen in de festivaltent is bezet. Root 70 Plus is Wogram’s bekende kwartet uitgebreid met de indrukwekkende Russische pianist Simon Nabatov, waar hij ook als duo mee samen musiceert sinds 1994. Zowel Wogram als Nabatov heeft een herkenbare klassieke achtergrond. Jazzthema’s vermengen zich op natuurlijke wijze met klassieke en moderne klanken zoals in Eat It, waarin Nabatov op onconventionele wijze de snaren van de piano beroert en Wogram hem bijstaat op melodica. Het concert is op momenten rustig kabbelend en ingetogen dan weer biedt het boeiende en wervelende uitstapjes. Het nummer Desert is een bijna romantische ballad beginnend met een mooie bassolo van Matt Penman waarin drummer Jochen Rückert het nummer fraai ritmisch in kleurt. Hayden Chisholm maakt indruk met zijn soli waarbij hij zijn altsax van tijd tot tijd omruilt met de basklarinet en Wogram’s melodica. In Wild 13 etaleert Wogram nog eens de flexibiliteit van de trombone en de diversiteit aan klanken; hij laat zijn instrument grommen en klinken als een didgeridoo. Mooi zaterdagmiddagconcert!
Om 5 uur in de middag is het de beurt aan het Eric Legnini Trio met Matthias Allamane op bas en Dré Pallemaerts die de aangekondigde Franck Aghulon achter de drums vervangt. De 37-jarige Legnini staat te boek als één van de meest getalenteerde jazzpianisten van dit moment en België’s trots achter de jazzpiano. Het trio stelt niet teleur en hij brengt een mooi evenwichtige serie met nummers van zijn CD’s Miss Soul en het dit jaar verschenen Big Boogaloo. Een subliem samenspelend trio met vandaag hierin Dré Pallemaerts als debutant. Er worden mooie soulvolle nummers gebracht, zoals het Miss Soul zonder pianist. In het naar een Cubaanse cocktail genoemde Mojito Forever laat Legnini heerlijke Latijnsamerikaanse invloeden doorklinken met een subtiele drumsolo er in verwerkt. De set wordt afgesloten met het titelnummer Big Boogaloo.

Vallen de eerste twee concerten in de categorie “Jazz”, dan valt Dez Mona zeker in de categorie “and beyond”. Je zou ze zo snel niet verwachten op een jazzfestival, maar veeleer op alternatieve popfestivals. Ze kunnen zelf ook nog niet geloven dat ze voor Jazz Middelheim werden gevraagd. Dez Mona, genaamd naar Desdemona uit Shakespeare’s Otello, is afkomstig uit de Antwerpse scene. De stem en sfeer van zanger/stemkunstenaar Gregory Frateur roept bij mij associaties op met Velvet Underground’s Nico. Hij brengt met veel passie en drama songs, teksten en stilte. Arid Song is een dergelijk gepassioneerd nummer met een mooie melancholieke bijdrage van accordeonist Roel Van Camp. In het nummer Trial als duo met bassist Nicolas Rombouts zoals ze in 2003 zijn begonnen, wordt de melancholie door het bijna angstaanjagende gekrijs zelfs heel invoelbaar. En ondanks de vaak niet zuivere zang weet de groep te boeien. En heel af en toe wordt de muziek zelfs licht swingend zoals in de ironische gospel Loordy Loordy Loordy en het nummer Sister. Maar feestmuziek is het zeker niet! Het wordt tijd voor iets luchtigers.

De Matthew Herbert Big Band is iets luchtigers. Matthew Herbert betreedt met glimmende zwarte lakschoenen het volgebouwde podium. Hij bijt in een wijnglas, het geluid wordt opgenomen en gesampled en vervolgens kan het feest beginnen en de in smoking geklede 18-koppige big band met dirigent Pete Wraight komt op. Straatgeluiden mengen zich met muziek. Herbert heeft radicale opvattingen over zijn muziek: geen gebruik van drumcomputers of bestaande samples . Live bewerkt hij de klank van het orkest en mixt dat wild met ter plekke geproduceerde geluidjes. Het scheuren van papier, het leeg laten lopen van ballonnen, maar ook meer muzikale geluidssamples worden tijdens het concert steevast bewerkt en gebruikt in een muzikale collage. Matthew Herbert Big Band is feest en doet mij af en toe wat denken aan het Willem Breuker Kollektief. De band speelt hard en het is een feest om de band die slechts nu en dan optreedt bezig te zien. Jazz and beyond; einde dag 4 Jazz Middelheim.

Dit artikel is ook gepubliceerd op JazzPodium.

Klik HIER voor een uitgebreidere fotoreportage.